NighTrain Station Guns N' Roses

Czytałam zarówno "Omertę" jak i "Ostatniego Dona" i szczerze mówiąc byłam rozczarowana. Nie wciągnęło mnie. Po szale czytania, jaki spotkał mnie przy "Ojcu chrzestnym" miałam nadzieję na coś podobnego w jego kolejnych pozycjach. O ile przy "Sycylijczyku" bawiłam się dobrze o tyle "omerta" i "Ostatni don" były czytane byle skończyć, niestety.
Jednym słowem: "Ojciec chrzestny" nie ma sobie równych
A morał z tego taki, że najlepszą receptą na bestseller jest bieda Puzo podobno napisał OC tylko po to, żeby wyżywić rodzinę

Szok! Żeby tak dzieciaczki gnębić!

Skoro pewien zespół ma w nazwie angielskie słowo "pistolety", to czyż nie powinien od czasu do czasu wystrzelić? 
Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać.

U mnie ostatnio na tapecie było

W mojej ocenie książka taka sobie, twórczość HPL wolę w krótszych formach.

Ale ja już abstrahuję od tego, że czytanie lektur to narzucanie. Abstrahuje też od tego, że każdy czyta swoim tempem i nie każdy lubi czytać. A także od tego, że szkoła to nie tylko polski. Abstrahuję również od tego, że sama w klasie humanistycznej tempo omawiania lektur miałam takie, że nie zdążałam doczytać jednej a polonistka już wymagała znajomości drugiej.
Chodzi mi o to, że ten tekst tak na silę uderza w dramatyczną i alarmującą nutę, że to aż śmieszne. "Liczba lektur jest przytłaczająca", "Sześć-siedem książek rocznie, dużo poezji i obszerne teksty". No ludzie, trzęśmy się nad tymi dzieciakami jeszcze bardziej to już w ogóle nie będą się przejmować żadnymi obowiązkami.

teraz juz od dawna chlone po kilkanascie szt. rocznie

Ja czytam dokładnie 52 rocznie. Od 2012 robię z sukcesem ten "challenge". Doszłam do wniosku, że nie będę się porywać na większe liczby skoro czasu mam akurat tyle, żeby te 52 książki rocznie przeczytać (dzięki temu nie muszę się "obawiać" książek powyżej 500 stron). Wszak nie o ilość tu chodzi. Podejrzewam, że przy czytaniu setki rocznie można mieć później problem z kojarzeniem tego co było, w której książce i o czym dana książka opowiadała.

Jeśli czytanie zaliczamy do przyjemności w dorosłym życiu to w tej samej przegródce są: filmy, gry, seriale. Zawsze wolałem te powyżej (no może oprócz seriali) od książek. Nie jestem w stanie przeczytać w roku więcej niż ok 15 książek. Na chwilę obecną mam 4 na liczniku i jest to najlepszy wynik od dawna, biorąc pod uwagę, że mamy maj. Nie mam czasu. W zimie, w tramwaju zawsze jest te 40min dziennie + ewentualnie do poduszki. W pracy nie wypada mi czytać książek. Ale to ja... dorosły facet z obowiązkami i rodziną na głowie.

Jakby wrócił do czasów licealnych to czy 6-7 książek w ciągu roku szkolnego byłoby do połknięcia? Dla mnie nie. Ale ja jestem złym przykładem kolesia, która skupiał się raczej na streszczeniach... Do tego... biorąc pod uwagę, to co pamiętam, że kazali mi czytać w liceum... mnie to zwyczajnie w świecie nie interesowało. A wtedy jeszcze nie było smartfonów, jak się chciało internet, to trzeba było kompa włączyć. Mam nadzieję, że zdolność do połykania kartek moje dzieciaki przejmą po mamie... tej mamie z czasów liceum bo teraz to też nic czyta oprócz poradników dzieciowych...

Faktem jest, że zestaw lektur, jaki proponuje się na różnych poziomach edukacji, nie zawsze jest szczęśliwie dobrany. Zaczerpnę przykład z własnego doświadczenia.
Jeszcze w czasach szkoły podstawowej kazano mi przeczytać lekturę, która wydała mi się wówczas pełna dłużyzn, patetyczna i śmiertelnie nudna. To wrażenie utkwiło gdzieś w głowie i jeszcze w liceum zarzekałam się, że po co jak po co, ale po książki tego autora nigdy z własnej woli nie sięgnę.
Tymczasem życie, które lubi zaskakiwać, tak się jakoś poukładało, że poznałam tego twórcę od innej strony i poświęciłam jego książkom sześć bardzo długich, ale i nieoczekiwanie satysfakcjonujących lat.

Często tak się dzieje, że młodzież na jakimś tam etapie edukacji - i rozwoju - nie jest wystarczająco dojrzała, żeby docenić walory, ze względu na które podtyka się jej te czy inne teksty.
Dlatego uważam, że problem leży w doborze nie tyle autorów, ile odpowiednich tytułów.   

Najlepsze książki, jakie przeczytałem w liceum, kazał nam czytać polonista. I nie były to lektury ze spisu, tylko podane przez niego. Jako klasa "humanistyczna" z rozszerzonym językiem polskim i polonistą-miłośnikiem filmów mnóstwo czasu przeznaczaliśmy na oglądanie filmów, od klasyki po tytuły tak kiczowate, że wyparłem je z pamięci, ale w tym wszystkim chodziło o merytoryczną dyskusję, o umiejętność znalezienia jakichś nawiązań do innych dzieł kultury. Lektury ze spisu tak naprawdę były tylko dziabnięte tyle o ile.

Przez trzy lata większość klasy narzekała na sposób prowadzenia zajęć - bo nieszablonowo, bo to nas do matury nie przygotuje, bo inne klasy zrobiły już to i to, a nam do tego daleko. I wiecie co? Nikt problemu ze zdaniem matury z polskiego nie miał, a wyniki osiągnęliśmy najlepsze w szkole.

Szukam czegoś fajnego na wakacje do poczytania. Rozważam faktycznie Sycylijczyka, coś z Philipa Dicka albo jakieś "nie-fantazje" od Kinga. I w tym temacie potrzebuję polecenia czegoś właśnie z Dicka i Kinga... od tego pierwszego nic nie ruszyłem jeszcze, ale jak już po coś sięgnę to raczej nie chciałbym abym już to przerabiał na ekranie telewizora. Z Kinga bardzo sobie szanowałem Dallas 63 i Pod Kopułą. I w tym klimacie poszukuję... ktoś coś?