NighTrain Station Guns N' Roses

Matt Stocks jest dziennikarzem muzycznym, który pisywał do tak znanych magazynów jak „Metal Hammer”, „Kerrang!” czy „Classic Rock”.

Niedawno wydał książkę. Nosi ona tytuł „Life In The Stocks: Veracious Conversations With Musicians And Creatives” i jest zapisem rozmów ze znanymi muzykami. Jednym z nich, jak się okazuje, jest dobrze znana fanom Guns N’ Roses postać – Michael Monroe.

Wspomnienia, którymi wokalista Hanoi Rocks podzielił się ze Stocksem, dotyczyły między innymi Axla.

 

Był rok 1989.
Axl Rose i Michael Monroe po raz pierwszy spotkali się w Nowym Jorku.

Lider Guns N’ Roses miał wówczas powiedzieć Michaelowi, że jest wielkim fanem Hanoi Rocks. Więź pogłębiła się, gdy Monroe przyznał, iż tytułowy utwór z jego solowego albumu, „Not Fakin’ It”, był coverem piosenki z repertuaru szkockiej kapeli hard rockowej Nazareth, do której obaj muzycy okazali się mieć słabość. Wkrótce potem Rose zgodził się wystąpić w klipie do „Dead, Jail or Rock ‘N’ Roll”. 

„W takich właśnie okolicznościach zaczęła się wspaniała przyjaźń, z której obaj czerpaliśmy korzyści”, wspominał Monroe.

„Naprawdę dobrze się dogadywaliśmy, a [Axl] to naprawdę świetny facet. I chociaż to Steven [Van Zandt] śpiewał chórki z Dead, Jail or Rock ‘N’ Roll, to kiedy zapytałem Axla, czy nie zgodziłby się pojawić na planie teledysku, odpowiedział: ‘Jasne!’. Co więcej, był tak uprzejmy, że pozwolił nam wykorzystać materiał z jego udziałem, dzięki czemu moja popularność wzrosła”.   


„Na przestrzeni lat odbyłem z Axlem wiele świetnych rozmów”, ciągnął Michael. „To niezwykle inteligentny gość, bardzo uduchowiony, i można z nim pogadać na poważne tematy. Ma niebywale interesującą osobowość i sporo oleju w głowie. Ilekroć bywał w Nowym Jorku, dzwonił do mnie i wyskakiwaliśmy coś zjeść. Nigdy nie spóźnił się na spotkanie, zawsze zachowywał się jak dżentelmen. Mogę o nim mówić wyłącznie dobrze”.


Kiedy Guns N’ Roses nagrywali podwójny album „Use Your Illusion”, Axl zaprosił Michaela do Los Angeles. Monroe miał zagrać na harmonijce i saksofonie w piosence „Bad Obsession”.

Co więcej, wokaliści zaśpiewali razem w coverze „Ain’t It Fun” z repertuaru Dead Boys. Utwór ten trafił później na album „The Spaghetti Incident?” z 1993 roku.

„[Axl] powiedział mi przez telefon, że nie zna Dead Boys”, przypomniał Monroe. „Toteż przygotowałem dla niego taśmę z ich pierwszą płytą [„Young Loud and Snotty”] oraz najlepszymi kawałkami z drugiej [„We Have Come for Your Children”]. Wysłuchaliśmy jej w Hollywood, jeżdżąc wozem Axla”.

„Wtedy po raz pierwszy wysłuchał Ain’t It Fun. Był pod wrażeniem i powiedział, że zamierza zawrzeć tę piosenkę na płycie z coverami, nad którą [Guns N’ Roses] wówczas pracowali. Zasugerowałem, żebyśmy w hołdzie Stivowi Batorsowi zaśpiewali ten utwór w duecie. Tak było w istocie”.




Michael przytoczył również dość osobliwą anegdotkę.

„W tej piosence Axl naprawdę brzmiał jak Stiv. W studiu, w którym pracowaliśmy, znajdował się fortepian. Kiedy skończyliśmy dogrywać wokale, usiadłem i zacząłem na nim grać. Ni stąd, ni zowąd flippery The Rolling Stones i Kiss, które stały za moimi plecami, same odpaliły. Zapytałem Axla, czy to się czasem zdarza, a on odparł, że nigdy. Wtedy rzuciłem, że Stivowi na pewno urosły skrzydła. Jak w It’s a Wonderful Life: Every time a bell rings, an angel gets his wings. Axl powiedział, że nigdy nie słyszał, żeby ktoś w równie piękny sposób wyrażał się o drugim człowieku”.


„Stiv Bators to jedna z najbardziej tajemniczych postaci w świecie rock and rolla”, dodał Monroe. „Zawsze czułem z nim duchową więź. Kiedy Razzle [perkusista] zginął i Hanoi Rocks zaczęli się rozpadać, zamieszkałem ze Stivem w Londynie. Przez rok, zanim wyprowadziłem się do Nowego Jorku, byliśmy współlokatorami. Johnny Thunders dołączył do nas i nigdy nie doskwierała nam nuda”.     


„Chwała Axlowi za to, że umieścił w The Spaghetti Incident? adnotację: In memory of Stiv Bators. Nie wziąłem ani grosza za mój wkład w tę piosenkę. Poprosiłem jedynie, żeby wspomnieli o Stivie i tym sposobem uczcili jego pamięć, a oni uprzejmie się zgodzili”.







Źródło