W tym miesiącu Tommy Stinson zagra kilka koncertów w Hiszpanii.
W związku z tym hiszpański dziennikarz muzyczny, Ignacio Reyo, rozmawiał z byłym basistą Guns N’ Roses.
Zapraszam na tę rozmowę. Wywiad jest tłumaczony z hiszpańskiego. Na początek opowiedz nam coś o twoich dwóch płytach solowych, „Village Gorilla Head” i „One Man Mutiny”. Płyty narodziły się, kiedy byłem w trasie z Guns N’ Roses. Nagrywałem je partiami, gdy podczas przerw między koncertami mogłem pójść do studia. Oba albumy powstały w ten sam sposób.
Na koncertach Guns N’ Roses zdarzało ci się śpiewać jeden z utworów z „Village Gorilla Head”, „Motivation”… Cudownie było móc śpiewać tę piosenkę z zespołem! Gwoli ścisłości, to wcale nie był mój pomysł. Gunsi zapytali, czy mógłbym wykonać jeden bądź dwa kawałki, a ja w odpowiedzi pokazałem im listę moich piosenek. Próbowaliśmy kilku, a „Motivation” okazała się być najbardziej odpowiednia… i trafiła do setlisty. Fantastycznie było wykonywać ten numer z zespołem kalibru Guns N’ Roses!
Pomówmy więc o Gunsach… Co dziś myślisz o „Chinese Democracy”? Dawno już nie słuchałem tej płyty, ale myślę, że to wielki album. Pod wieloma względami. Wszyscy, którzy go nagrywali, włożyli w pracę wiele serca i zaangażowania. To było wspaniałe doświadczenie. Nigdy wcześniej nie miałem okazji współpracować z muzykami reprezentującymi tak różne style. W „Chinese Democracy” najlepsze było samo doświadczenie nagrywania. Wiele się dzięki tej płycie nauczyłem.
Jak opisałbyś Axla jako twórcę piosenek? Zawsze było mu bliżej do Queen czy Eltona Johna niż do klasycznego rocka… To niebywale interesujący człowiek. Uważam, że biorąc pod uwagę to, co osiągnął, nie jest dostatecznie doceniany. Jest bardzo taktowny. Chciał, żeby każdy z nas był zaangażowany w proces twórczy i wnosił coś od siebie. Axl to także świetny producent – o czym rzadko się mówi. Jest w tym naprawdę fantastyczny. To także prawdziwy lider zespołu – zawsze dbał o to, żeby nikt z nas nie czuł się wykluczony.
A jakim muzykiem jest według ciebie Duff McKagan? Myślę, że to świetny basista. Uwielbiam jego styl. Zresztą mamy podobne korzenie.
Cieszę się, że chłopcy znowu się zeszli. Mam jak najlepsze wspomnienia z czasów, kiedy grałem w Guns N’ Roses, i jestem szczęśliwy, że znowu są w trasie, że grają dla swojej publiczności.
Co mógłbyś powiedzieć o takich utworach jak „Catcher In The Rye” i „Hard Skool”? Hmm… niewiele. „Catcher In The Rye” to bardzo ciekawy utwór. Axl czerpał inspirację z książki. Odnajdywał w niej siebie. Sam proces nagrywania też był niezwykle interesujący. Każdy z nas przedstawiał własne pomysły na tę piosenkę. To jeden z moich ulubionych kawałków na płycie.
Co się tyczy „Hard Skool”… mam dość mgliste wspomnienia. To bardzo stara piosenka, ale mogę się mylić.
Poznałeś Robina Fincka. Żywię przekonanie, że to jeden z najwybitniejszych gitarzystów ostatnich trzech dekad.
Pełna zgoda! Zawsze uważałem, że jest lepszym gitarzystą niż na przykład DJ Ashba…
Bez wątpienia! [śmiech] Dość, nie rozśmieszaj mnie!
[śmiech] Robin jest bardzo ciekawą postacią. Powiedziałbym, że to człowiek renesansu. Jest też bardzo wielkoduszny. Uwielbiam go.
Jak wspominasz współpracę z Brianem Mayem przy tworzeniu „Chinese Democracy”?Pamiętam, jakby to było wczoraj. Pracowaliśmy nad płytą, a Brian zjawił się, żeby dograć kilka partii na gitarze. Jako pierwsza na warsztat poszła jedna z moich piosenek, „Riad N’ the Bedouins”. Naprawdę fajnie było patrzeć, jak Brian May z Queen pracuje nad moim utworem. Obaj dobrze się bawiliśmy, bo ja mieszkałem wówczas w Burbank, a on w Hancock Park w Hollywood. Często podwoził mnie do studia. To było coś! Zdarzało nam się wyskakiwać razem na piwo. Brian startował nawet do mojej przyjaciółki
[śmiech].
Szczególnie zapadł mi w pamięć moment, kiedy pracując nad jednym z moich utworów, nagle przerwał, złapał mikrofon i rzucił: „Tommy, do licha, przecież to akordy jazzowe!”
[śmiech]. Musiałem pokazać mu te akordy, bo były częścią piosenki.
Co do Queen… Jaka jest twoja ulubiona płyta tego zespołu? A piosenka? Nie mam ulubionej płyty, bo zawsze słuchałem albumów z największymi przebojami. Aczkolwiek pamiętam, jak ukazał się „News Of The World”. Byłem w domu przyjaciela, gdy brat przyniósł tę płytę. Zamurowało nas, gdy usłyszeliśmy „We Will Rock You”. Może właśnie ten album jest moim ulubionym, bo wiążą się z nim miłe wspomnienia. Co się tyczy ulubionej piosenki… Chyba wskażę „You’re My Best Friend”. To błyskotliwy utwór, wywołujący silne emocje. Zawsze przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o przyjaciołach.
Kontynuujmy temat gustów i przejdźmy do literatury.Do moich ulubionych autorów zalicza się Roald Dahl. Wiele lat temu moja pierwsza żona miała książkę z jego opowiadaniami. To było opasłe tomiszcze w żółtej okładce. Opowiadania były świetne. Mroczne, ale dobrze napisane. Zachęciły mnie do sięgnięcia po kolejne tytuły. Dahl napisał również „Karola i fabrykę czekolady”. To książka dla dzieci, jednak dorośli też znajdą w niej coś dla siebie. Aha, spod jego pióra wyszedł także scenariusz do filmu „Żyje się tylko dwa razy” z Jamesem Bondem.
A kino? Kiedy dołączyłem do Guns N’ Roses, odkryłem, że ulubiony film Axla to „Dawno temu w Ameryce” z Robertem De Niro. To także mój ulubiony film. Kiedy tylko dowiedziałem się o tej jego predylekcji, poruszyłem temat i zaczęliśmy o tym gadać. To była jedna z wielu spraw, które nas łączyły.
Źródło
Wątek: Axl nie jest dostatecznie doceniany– wywiad z Tommym Stinsonem (Przeczytany 1436 razy)
Podobne tematy (1)
Marca 29, 2009, 01:47:36 pm