Sama nie wiem jak zacząć, zebrać myśli tak, aby wszystko wyszło spójnie i logicznie. To może od początku. Do Gasometer zaczęli wpuszczać po godzinie 19. My ustawiłyśmy się o 17. Kolejka nie była specjalnie długa. Za to pełna niesamowitych, pogodnych ludzi. Co chwile słyszałam dyskusje tak naprawdę w bardzo różnych językach. Poczynając od niemieckiego oczywiście (chociaż Austriaków było bardzo mało) kończąc na serbski, czeski, słowackim.... angielskim itd. Polaków tradycyjnie nie brakowało. Ja naliczyłam 11 osób chociaż z pewnością nie spotkałam wszystkich rodaków.
Nasza koncertowa flaga, której losy są mi nieznane, ale o tym w dalszej części.
Scena przed występem supportu- Halestrom.
Naprawdę polubiłam ten zespół i nie zawiodłam się. Jedynym wielkim minusem było nagłośnienie- kiepsko było słychać Lzzy
Zagrali naprawdę fajne piosenki. Mieli w sobie tyle pozytywnej energii, aż trudno to opisać. Może wszystko nie było idealne, ale nie tylko to się liczy. Skakałam praktycznie na całym koncercie jednocześnie świetnie się bawiąc, śpiewając. Jak się okazało dużo tekstów znałam. W którymś momencie tylko dwie osoby skakały, a Joe (gitarzysta) cały czas się na nas patrzył, uśmiechał itd. W ogóle cały zespół miał niesamowity kontakt z publicznością. No i solo perkusisty! Ile ten człowiek ma w sobie energii to ja nie potrafię sobie wyobrazić. Grał nawet nogami, łokciami... wszystkim co się tylko dało. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałam.
Przejdźmy do gwiazdy wieczoru, czyli Alter Bridge. Znowu mi brakuje słów i nie mam pojęcia jak mam opisać to niezwykłe widowisko, które trwało niespełna 2 godziny. W ogóle miejsca miałyśmy świetne, bo w 2 rzędzie na przeciwko Mylesa.
Zaczęli ostro od Addicted to Pain, później White Knuclkes, Come to Life, Before Tomorrow Comes. Przez pierwsze 3 piosenki praktycznie cały czas skakałam. Następnie Myles tradycyjnie przywitał się z publicznością. Jako 5 ku mojemu wielkieeeeeeeemu zaskoczeniu zagrali Bleed it Dry z Fortress. Naprawdę świetne wykonanie. Nie byłam wielką fanką tej piosenki, ale na żywo brzmi genialnie. No i coś na co bardzo czekałam- Cry of Achilles. Chyba nigdy nie zapomnę tego. Kocham tą piosenkę nad życie!
Później poleciało wszystko tak strasznie szybko... Ghost of Days Gone by, The Uninvited, Ties That Bind... no i kolejna piosenka z Fortress, na którą bardzo czekałam. Jak tylko Myles zapowiedział Marka na wokalu od razu wiedziałam o co chodzi. No trudno się nie domyślić. Waters Rasing!
Kolejna piosenka- Broken Wings. Nigdy nie zapomnę tego wykonania. To było coś niesamowitego, kiedy wszyscy śpiewali. Już nie mówiąc o owacjach po niej! Sam zespół był mega zaskoczony, bo trwały one naprawdę bardzo długo. Nie można się dziwić... takie wspaniałe utwory i wykonania trzeba nagradzać.
Następnie zespół znowu rozgrzał publiczność grając Metalingus. Oczywiście cały utwór skakałam, bo jak inaczej. Uwielbiam całą płytę One Day Remains i baaardzo się ucieszyłam, że coś z niej zagrali.
Ostatni utwór "na spokojnie", jeżeli o mnie chodzi- Blackbird.
Później emocje wzięły górę. Na scenę wyszedł tylko Myles z gitarą... Watch over you. Chyba nie umiem i nie chcę pisać o tym, co przeżywałam w tym czasie, bo nie potrafię. Nigdy w życiu tak strasznie nie rozpłakałam się na żadnym koncercie. Do końca koncertu leciały mi pojedyncze łzy.
Po WOY zagrali Open Your Eyes podczas którego rozwinęłyśmy flagę. Myles ją zobaczył, uśmiechnął się i pokazał na nią
Z kolei na Isolation byłam coraz bardziej zdziwiona zmianą seta. Zazwyczaj bisowali Isolation i Open w każdym razie była to ostatnia piosenka przed bisami.
Kilka chwil później zespół znowu pojawił się na scenie i zagrał dwie ostatnie piosenki- Slip to the Void oraz Rise Today, którą wspominam nadzwyczaj dobrze. Znowu wyciągnęłyśmy flagę. Tym razem zobaczył ją najpierw Mark (uśmiechnął się i wskazał na nią), a następnie Brian pokazał na mnie i rzucił mi kostkę. Niestety za daleko
co również zauważył i "skomentował" miną. Na sam koniec Rise Today Magda wrzuciła flagę na scenę. Byłam już pewna, że chłopaki nie zauważą jej i tak zostanie. Na szczęście Myles jeszcze podszedł bliżej, zobaczył ją i zabrał.
Po koncercie przeszłam się wzdłuż barierek i udało mi się znaleźć kostkę Mylesa
Wracając do muzyków...
Tym razem udało nam się spotkać z nimi. Po koncercie poszłyśmy na backstage. Pierwsza osoba, którą zobaczyłam? Zarąbisty perkusista Halestorm- Arejay Hale. Co za wspaniały człowiek... tryskający pozytywną energią. Podeszłam do niego początkowo sama. Na pierwsze zdanie, że jestem z Polski zaczął się przytulać i tak w kółko. Rozmawialiśmy o Polsce, koncercie, WOY. Później przyszły dziewczyny i zaczęły się zdjęcia.
Arejay podpisał mi się na bilecie. Coś mnie kusiło, żeby wziąć zdjęcie całego Halestrom, ale w końcu zapomniałam. Następnym razem.
Po dłuższej chwili pojawiła się reszta zespołu Halestrom. I tak jak Marcie obiecałam....
Autograf dla jej kolegi jest
Oczywiście musiałam tradycyjnie dodać, że czekamy w Polsce na Halestorm w końcu jeszcze nie byli! Muszę powiedzieć, że Lzzy zaskoczyła mnie pozytywnie. Zamieniłyśmy kilka zdań już sama dokładnie nie pamiętam, ale na temat Polski, koncertu itd.
Jeżeli chodzi o AB...
Najpierw wyszedł Brian z Markiem. Dostali od nas naszyjniki i ku mojemu zaskoczeniu od razu je założyli
Pozwólcie, że nie wstawię zdjęcia z Brianem, bo wyszłam na nim tak, że lepiej to przemilczeć. Z kolei aparat wywinął mi numer i zdjęcie z Markiem wygląda dosyć dziwnie... ale lepsze takie niż żadne.
W ogóle to Brian był strasznie zaskoczony prezentem i chyba z 3 razy obiecywał, że przyjadą do Polski. Z kolei Mark powiedział, że kocha Warszawę i pracują nad tym, aby przyjechać tutaj. No mam nadzieję, że marzenie w końcu się spełni!
Po dłuuuższej chwili czekania, a konkretniej mówiąc po jakiejś godzinie wyszedł Scott i Myles. Od dziewczyn Myles dostał jeszcze nieśmiertelnik ze specjalną dedykacją. Powiedziałam mu także, że to była moja flaga oraz tradycyjnie- kiedy Polska???
Scott z kolei powiedział, że zespół wróci latem do Polski
Cały zespół miał czas dosłownie dla każdej osoby. Niektórzy i robili zdjęcia, brali autografy itd. Ja wzięłam dwa podpisy w sumie w ostatniej chwili i to też nie dla siebie.
Ogólnie rzecz biorąc pierwszy raz w życiu przeżyłam coś tak niesamowitego. Słowa to za mało, aby to opisać, zdecydowanie!
Jeszcze jedna taka bardzo ważna sprawa- w Wiedniu nikt się nie pchał, nie popychał nikogo. Wszyscy mieli "luzy". Nie to co "dzicz" w Polsce na Slashu... Pełna kultura. Publiczność była genialna, jeżeli chodzi o śpiew. Naprawdę cały czas było głośno. Za to mało kto skakał. Ew. pojedyncze osoby podnosiły ręce.
Podsumowując... nie mogę się doczekać koncertu w Polsce!!!! :-)
Jakby ktoś chciał zobaczyć moją pełną relację z koncertu to zapraszam tu:
http://aga-a.blogspot.com/2013/11/so-nice-to-see-you-face-again-cz-2.html