NighTrain Station Guns N' Roses

Macie zaufanie do ludzi? Do przyjaciół? Znajomych? Nieznajomych? Sprzedawców na allegro? itd.
Wyznajecie zasadę "nie ufam nikomu, nawet sobie" czy może wierzycie w dobre intencje ludzi i ufacie dopóki się nie zawiedziecie?
Taki życiowy temat 

Macie zaufanie do ludzi? Do przyjaciół?
 

Tak

Znajomych?

Tak

Nieznajomych?
 

Nie

Sprzedawców na allegro? itd.
 

Tak

Wyznajecie zasadę "nie ufam nikomu, nawet sobie" czy może wierzycie w dobre intencje ludzi i ufacie dopóki się nie zawiedziecie?
Taki życiowy temat 

Ufam osobom ktore znam, do reszty podchodze z rezerwa coby sie nie przejechac

Ja z natury jestem bardzo nieufna, do ludzi podchodzę z ogromnym dystansem, potrzebuję dużo czasu, żeby kogoś poznać, przekonać się do niego i mu zaufać. Kiedy już to się stanie, a ten ktoś mnie zawiedzie, potrafię wybaczyć, ale nigdy nie zapominam, na zawsze zostaje we mnie jakaś zadra.
Nieznajomym, sprzedawcom na allegro, itp. nie ufam za grosz, chociaż nie ma to żadnego logicznego uzasadnienia, nikt mnie jeszcze jakoś szczególnie nie oszukał.
Tak naprawdę, nikomu nie ufam bezgranicznie (nawet - a może zwłaszcza - sobie ), ale jest kilka osób, które zdobyły moje zaufanie w, powiedzmy, 99%

Jestem osobą otwartą i szczerą w relacjach z innymi, jednak coraz częściej dochodzę do wniosku, że osoby z takim charakterem są na przegranej pozycji. Rzadko podchodzę do ludzi sceptycznie i zwykle w tym tkwi mój błąd. Zbyt szybko obdarzam zaufaniem tych, którzy jak się później okazuje w ogóle na nie nie zasługiwali. Mimo wszystko wierzę w ludzi i nie potrafię wcielić się w rolę obserwatora i sceptyka. Niejednokrotnie przejechałam się na bliskich mi osobach (przyjaciołach, dobrych znajomych), chociaż skłamalabym, gdybym uznała, że były to jakieś wielkie zawody. Nauczyłam się jednak podchodzić z rezerwą do osób, których nie znam, bądź znam krótko  . Takie osoby zwykle muszą "zasłużyć" na moje zaufanie. Jeśli chodzi o Allegrowiczów, to jest to dla mnie pewna forma hazardu  . Trzeba zaryzykować, bo o bezgranicznym zaufaniu nie może być tutaj mowy .
Tak się zastanawiam, czy ufam samej sobie? Odpowiedź: NIE... Zycie jest jednak pełne sprzeczności!

Absolutnie nie ufam ludziom.  Kiedyś było inaczej jednak życie pokazało, że nie warto, bo potem człowiek zbyt długo cierpi.

Do przyjaciół?

Oczywiście

Znajomych?

Nie do wszystkich, na niektórych się zawiodłem...

Nieznajomych?

Staram się nie mieć, ale i tak mi nie wychodzi.

Sprzedawców na allegro? itd.

Nie. Boję się tam kupić cokolwiek...

Generalnie jestem bardzo ufną osobom i często przez to dostaję po dupie...

W moim przypadku zaufanie do ludzi chyba wzrasta wraz z wiekiem. Jako dziecko byłam bardzo nieufna i zamknięta w swoim świecie. Uważałam, że nikt mnie nie rozumie i nikomu nie mogę ufać, bo tylko narażę się na śmieszność z moimi poglądami. Jakieś 8 lat temu postanowiłam, że olewam tych wszystkich fałszywców, którzy ładnie się do mnie uśmiechają, a kiedy się odwrócę, opowiadają o mnie niestworzone rzeczy. Prosta sprawa, takim osobnikom nie ufam, staram się unikać kontaktu z nimi, a jesli nawet zaistnieje konieczność rozmowy z nimi, to mówię tylko to, co niezbedne, a ich opinie puszczam mimo uszu. Na szczęście moja kobieca intuicja mnie nie zawodzi i potrafię bezbłędnie rozpoznawać nieszczere osoby. Oprócz intuicji mam takie drugie kryterium oceniania: jeśli ktoś uważa filozofa za wioskowego głupka, to jest niegodny żeby mu powierzać swoje refleksje i darzyć go zaufaniem. O i tyle.

u mnie tam różnie... raczej jestem ufny, ale na wszelki wypadek zawsze musze widzieć droge ucieczki...