NighTrain Station Guns N' Roses

Canis... Czyli w skrocie: wymyslilas sobie jak chcialabys zeby sie ksiazka skonczyla i bylas zaskoczona ze nie poszlo po Twojej mysli trzeba soe spodziewc niespodziewanego

Oj nie.

Chyba każda osoba myśląca, która wciąga się w literaturę z fikcyjnie poprowadzonym wątkiem (w szczególności z małą domieszką science-fiction), w pewnym momencie opowieści wyobraża sobie jak można by było zakończyć fabułę. Ja też obstawiałem "and they lived happy forever after" i też się (miło) zaskoczyłem, że King potrafił inaczej zakończyć swoją sporej rozmiarów opowieść. To co - kłócimy się ?  tylko, że w sumie chyba to zbyt zawiłe, że podnosić raban, więc powiem tylko: masz słuszność.
Z chęcią wykorzystam też Twoją wiedzę o Kingu: czy możesz polecić coś z jego twórczości, co można postawić obok Dallas i Kopuły? Zaznaczam, że nie interesują mnie horrory. Tematyka tych dwóch książek, sposób prowadzenia historii oraz domieszka niezbyt nachalnej szczypty motywów SF bardzo mi leży 

Skończyłem właśnie "Ostatniego Dobrego Człowieka" A. J. Kazinskiego. Światowy bestseller (jakżeby inaczej), reklamowany jako udane połączenie Browna i Camusa (czyli thriller filozoficzny z zagadkami w tle). Zwykle jest tak, że jak się łączy dwie świetne rzeczy, to wychodzi jedna słabsza od każdej z dwóch pozostałych z osobna. I tak jest tutaj.

Z Browna należałoby oczekiwać wartkiej akcji, pomysłowych zagadek logicznych i historycznych, nieszablonowego zakończenia... A udało się jedynie zerżnąć postać - wysoki, przystojny mężczyzna w średnim wieku, z większą ilością kasy, niż potrzebuje, flegmatyczny i z dziwna fobią... Od Langdona odróżnia go tylko zawód i mniejsze, że tak powiem, "zdolności umysłowe" (to nie on jest tu od rozwiązywania zagadek). Akcja jest, ale na pewno nie wartka i rozpędza się bardzo wolno. Zagadka jest jedna - rozwiązana szybko, łatwo i przyjemnie, jakoś specjalnie nie odkrywcza. O zakończeniu za chwilę.

Teraz Camus, czyli czas na część filozoficzna. Płyciutko, bardzo płyciutko. Rozważania autora są proste, wnioski oczywiste. To nie ma porównania z Camusem. "Rozważania o miejscu dobra we współczesnym świecie" okazują się banalne, a autor nie wysnuwa żadnej ciekawej czy odkrywczej tezy.

No i zakończenie. Do bólu przewidywalne, tak jak cała reszta (od razu wiadomo, kto będzie 2 ostatnimi "ofiarami"). Przez ostatnie 80 stron, powtarzałem sobie w duchu "proszę, niech to się tak nie skończy, to za proste, za głupie, w sam raz na film z Hollywood". A tu lipa, skończyło się właśnie tak prosto i do bólu schematycznie, jak to możliwe. No i cała idea sprawiedliwych powiązana z Bogiem... Naprawdę trzeba było się posłużyć hasłem "niezbadane są wyroki boskie", by całość książki nabrała sensu?

Zabieram się właśnie za kolejną książkę Kazinskiego, a robię to tylko dlatego, że podobno jest o niebo "głębsza". Mam nadzieję, że nie przeżyję kolejnego rozczarowania.

Ja się rozczarowałem, bo najwyraźniej miałem niewłaściwe podejście. Chyba muszę się pogodzić z faktem, że taka "głębia" to wszystko, co może dzisiaj zaoferować literatura popularna. Głupi ja, że naprawdę liczyłem na porządne podejście do części filozoficznej, bo niewątpliwie w historii był potencjał. Jednocześnie przeraża fakt, jak mało dziś potrzeba, żeby coś takiego porównywać do Camusa i zachwycać się głębią.

To, że nie było akcji, jak w "Kodzie", a zagadek nie uświadczyłem wcale, by mnie nie zniechęciło, gdyby temat egzystencjonalny nie został potraktowany tak po macoszemu. Ale niestety wyszły z tego banalne rozważania, banalne wnioski, banalne zakończenie, wszystko banalne. A myśl przewodnia sformułowana, jakby przez księdza, który tak naprawdę nie potrafi nic mądrego powiedzieć, tylko te nieszczęsne "niezbadane wyroki".

Po następna książkę sięgam, bo wiem czego sie spodziewać i może się aż tak nie rozczaruję. Podobno teraz jest głębiej, trudniej i ambitniej, więc daję mu szansę na poprawę, z tym, że juz nie oczekuję Camusa. "Ostatni Dobry Człowiek" wyleczył mnie z oczekiwania głębi i mądrości w dzisiejszej literaturze. I wcale już mnie nie dziwi, że dla czytelników "Zmierzchu" czy Coelho ("jestem ambitny, czytam Coelho" )  i podobnych pozycji, Kazinski jest szczytem możliwosci. Taki jest obecny świat, na nic więcej chyba nie mogę liczyć.

Opis nie jest zbyt zachęcający, opinie już bardziej. Zwłaszcza te negatywne. Jak skończę z Kazinskim, to się za to zabiorę i coś napiszę. Jak nie będzie za dużo mdłych wątków przygodowych, to pewnie mi się spodoba. Zwłaszcza, że nie ma happy endu. Martwią mnie tylko takie recenzje:  "czytając tę powieść, na początku nie mogłem przebrnąć przez mnóstwo miłosnych uniesień głównego bohatera. Tak, zdecydowanie części “miłosne” były pisane bardziej z myślą o czytelniczkach niż o czytelnikach. Ja ledwo to mogłem zdzierżyć.".  Jak to rzeczywiście tak wygląda, to już się boję.

Ja teraz czytam sobie "The woman in black" Susan Hill.
Jakoś nie jest to wszystko powalające na kolana ale mimo to przyjemnie się czyta : )

ostatnio niestety nie miałam czasu czytać, ale w końcu muszę się zmobilizować do ogarnięcia zaległości, w tym Milczącej Dziewczyny przecudownej Tess Gerritsen, którą to autorkę gorąco polecam