NighTrain Station Guns N' Roses

No właśnie, jak wiele jesteś w stanie zrobić, żeby spotkać swojego idola?

Zainspirował mnie kolega rademon, który oferuje pieniądze za spotkanie z Axlem oraz jego opis jak truł dupę managementowi Priestów. 3 lata, miał chłop zdrowie. Oni zresztą też że to znosili.

Ale do rzeczy. Czy jara Was to, że będziecie czekać pod hotelem / na lotnisku przez kilka godzin na kogoś, kto nie ma pewności czy w ogóle się pojawi (bo może wejdzie innym wejściem)? Albo jak się pojawi to nie zwróci na was żadnej uwagi tylko czmychnie obok w obstawie kilku ochroniarzy i tyle się na niego napatrzycie? Czy wasze poświęcenie jest tego warte?

Jako dziecko zdarzało mi się czekać na obiektach treningowych Legii żeby zbierać autografy od piłkarzy. Ale ostatni raz taką wycieczkę zrobiłem sobie jak miałem chyba 15 lat.

Później wielokrotnie spotykałem piłkarzy (czy inne znane osoby) w galeriach handlowych czy na ulicy i ich obecność nie robiła na mnie najmniejszego wrażenia. W 2011 roku kolega miał informację, gdzie będzie można spotkać Maidenów przed koncertem na Bemowie. Mogliśmy tam pójść, tylko po co? Zobaczyć jak jedzą sałatkę? Kilka godzin później miałem zobaczyć jak grają koncert. To ma dla mnie dużo większą wartość.

Przed euro 2012 poszedłem na otwarty trening reprezentacji. Jak po zakończonym treningu spiker powiedział, że teraz piłkarze podejdą pod barierki, to nie mogłem wyjść ze zdumienia widząc 30-40 letni facetów biegnących z plakatami po autografy. Serio?

Też tego nie kumam. Parę razy byłem świadkiem jak ludzie są nachalni w stosunku do znanych osób. A oni też (jak napisała Canis) są ludźmi, chcą wyjść na obiad do restauracji, pójść z rodziną na spacer itd.
Niektórzy mają też chore wyobrażenie, że celebryci czy tam muzycy to jacyś nadludzie. Otóż nie moi mili Państwo. To są w większości tacy sami normalni ludzie jak każdy inni - korzystają na tym, że są w czymś uzdolnieni bardziej od innych, albo odważniejsi w parciu na szkło. I tyle. Sam spotkałem już tyle "gadających głów" z tv, sportowców, aktorów, muzyków i ze wszystkimi można na spokojnie porozmawiać. Tylko na wszystko musi być odpowiedni czas i miejsce.

A stalkowanie zespołu tuż przed koncertem uważam za idioctwo, bo oni muszą wypocząć, żeby dać potem dobry koncert za który wszyscy płacimy kosmiczne pieniądze. Więc wolałbym, żeby taki Axl zdołał wypocząć i zregenerować głos, zamiast w tym czasie uciekać przed rozwydrzonymi fankami.

Zdarzało mi się być upierdliwym jeśli chodzi o wspólną fotkę z jakimś artystą, ale tylko i wyłącznie po koncercie w miejscu gdzie rozdawał autografy. Natomiast w życiu by mi nie przyszło do głowy, żeby w jakikolwiek sposób zaczepiać artysty gdy zobaczę go gdzieś na ulicy. Poza koncertem np. na spacerze artysta jest zawsze w charterze prywatnym i należy wtedy taką osobą traktować jak przeciętnego Kowalskiego. Osoby, które zaczepiają znane osoby na ulicy nie mają wyczucia dobrego smaku. Niestety jak w takiej sytuacji artysta nawet jak grzecznie odmawia upierdliwcom (słusznie zresztą) to i tak rozprzestrzenia się plotka, że jest bufonem itp.

Zdarzało mi się czekać na muzyków, ale tak jak pisał Bluebird, po ich koncercie, jeśli wychodzili rozdać autografy czy zrobić sobie zdjęcie. Albo na planie teledysku czy spotkaniu dla fanów - to akurat z Litzą. Raz zdarzyło mi się, że ktoś mi odmówił zdjęcia - Titus, ale akurat szedł udzielać wywiadu i ok, zrozumiałem i nie nękałem. 

Spoza muzycznych doświadczeń z "gwiazdami" mam całkiem ciekawe wspomnienie z dzieciństwa. W parafii gdzie byłem ministrantem ślub brał Krzysztof Kotorowski, długoletni bramkarz Lecha Poznań. Na ślubie było kilku zawodników, m.in. Piotr Reiss, Zbigniew Zakrzewski, Bartosz Bosacki. Przez przypadek dowiedziałem się, że tego i tego dnia o tej i o tej godzinie jest ten ślub i poleciałem służyć do mszy. Ani mi przez myśl nie przeszło, miałem koło 12 lat, żeby brać podpisy od piłkarzy w takich okolicznościach. Po mszy wyszedłem z kościoła i nie mogłem uwierzyć: tłum dzieciaków z pobliskich podwórek stał z szalikami i koszulkami w kolejce po autografy. Już pół biedy jakby pchali się do piłkarzy-gości weselnych, ale oni w kolejce do piłkarza biorącego ślub...

Ja to tego nie rozumiem i nie akceptuję...

Mi samemu byłoby źle koczować pod hotelem, na lotnisku żeby dorwać swojego ulubieńca... Ale to mój punkt widzenia, rozumiem, że ktoś może mieć inne zdanie na ten temat.

Są ludzie, których uwielbiam, którzy dużo dla mnie znaczą, ale to są artyści i idę na ich koncert, żeby odebrać od nich to co chcą i potrafią mi dać.

Jak opuszczają scenę to już nie są moimi guru, autorytetami - kończą pracę, stają się normalnymi ludźmi.

Ja ich uwielbiam za to kim są na płytach, kim są na scenie, a nie za to kim są poza swoją działalnością artystyczną - to jest ich sfera prywatna, za ich prywatę ich nie uwielbiam tylko za artyzm. I to oddzielam, i to szanuję.