NighTrain Station Guns N' Roses

Do rozpoczęcia tego tematu skłoniła mnie nagłośniona ostatnio przez media  historia 9-letniej Ashley, od urodzenia chorej na ciężkie uszkodzenie mózgu. Jej rozwój intelektualny zatrzymał się na poziomie trzymiesięcznego niemowlęcia. Kiedy dziewczynka miała 6 lat, rodzice zaczęli podawać jej hormon hamujący wzrost, w wyniku czego Ashley zawsze będzie wyglądać jak dziecko. Swoją decyzję rodzice dziewczynki motywują tym, że łatwiej im będzie opiekowac się nią. Na tej stronie możecie przeczytać historię Ashley oraz obejrzeć zdjęcia, które pokazują jak przez 9 lat zmieniał się jej wygląd.
Teraz pytanie do Was: czy rodzice Ashley mieli prawo uczynić ją wiecznym dzieckiem? Czy to, ze dziewczynka nie mówi, musi być karmiona za pomocą rurki i nie porusza się o własnych siłach było wystarczającym powodem, by na zawsze zamknąć przed nią drzwi do dorosłości?
Jakie jest Wasze zdanie w sporze o możliwość przeprowadzania eutanazji, w przypadku, gdy chory żyje jedynie dzięki aparaturze medycznej?

Nie jesteśmy rodzicami tej dziewczynki, nie wiemy jak my byśmy się zachowali.Wydaje mi się, że nie możemy nikogo osądzać.

Nie chodzi mi o to, zeby kogoś osądzać, ale spróbować wyrazić swój pogląd w tej kwestii. Jedno z drugim nie jest tożsame.

Nie jesteśmy rodzicami tej dziewczynki, nie wiemy jak my byśmy się zachowali.Wydaje mi się, że nie możemy nikogo osądzać.

Zgadzam się. Poza tym jestem przekonany, że im też było trudno podjąć decyzję oraz, że rozważali wszystkie "za" i "przeciw".
Eutanazja to bardzo ciężki temat. Niby każdy człowiek ma prawo do życia, jednak u mnie wątpliwości pojawiają się w momencie kiedy człowiek nie ma żadnych szans na poprawę jego stanu zdrowia. Co wtedy? Co w momencie kiedy już tylko ktoś czeka na śmierć, bo wie, że nie ma ratunku?
Nie mam pojęcia kiedy znalazłbym się w takiej sytuacji, iż osoba mi bliska prosi mnie aby ją odłączyć od jakiejś aparatury podtrzymującej życie.
Mam wielką nadzieję, że nigdy nie będę musiał podejmować takiej decyzji...

Ja ciągle jeszcze nie umiem odpowiedzieć na pytanie, czy powinno się przeprowadzać eutanazję. Wielokrotnie poruszaliśmy ten temat na etyce i za każdym razem pojawiały się wątpliwości. Ciężko jest patrzeć na przedłużające się cierpienie chorego i czasami współczucie zwycięża nad przekonaniami, ale jak wielką odpowiedzialność na siebie bierze osoba, która podejmuje decyzję o zakończeniu życia chorego, w przypadku, gdy on sam nie jest w stanie przekazać tej informacji otoczeniu. Załóżmy, że eutanazja zostanie wykonana, wtedy jeden człowiek przestaje cierpieć, ale ten drugi, który podjął tę decyzję, do końca swoich dni będzie miał wątpliwości, czy postąpił słusznie.

Trudny temat do dyskusji. Z jednej strony eutanazja może być szansą na godną śmierć (tak, jak w głośnym ostatnio przypadku Włocha, chorego na dystrofię mięśniową) lub skrócenie cierpienia. Z drugiej - to zabójstwo.
Z pewnością trudno byłoby żyć w przekonaniu, że przyczyniłem/przyczyniłam się do śmierci drugiej osoby, nawet, gdy eutanazja wydawała się wtedy najlepszym rozwiązaniem.

Największy problem pojawia się wtedy, gdy człowiek oddycha jedynie dzięki respratorowi i jego mózg nie funkcjonuje prawidłowo. Powinno uznać się go za zmarłego, czy nie? Zdania są podzielone, gdyż - cytując przeciwników eutanazji - "każdy ma prawo do życia", a z drugiej strony - nie jest to prawdziwe "życie".

Nie wiem, co zrobiłabym, gdybym była w takiej sytuacji i trudno jest mi wypowiedzieć się w tej kwestii. Z pewnością decyzja zależałaby od kontaktów z drugą osobą oraz stanu jej zdrowia. Nie mogę powiedzieć, czy zgodziłabym się lub czy odmówiłabym.

Co do eutanazji jestem przeciwny uporczywemu podtrzymywaniu przy życiu.
Kiedy choroba jest śmiertelna, to każdy kolejny dzień życia zwiększa tylko cierpienie.
Ale decyzję powinna podjąć cierpiąca osoba.Nikt inny nie ma takiego prawa.

W kwestii dziewczynki. Wydaje mi się,że rodzice są trochę wygodni i zależy im przede wszystkim na tym,żeby im było dobrze i dlatego oceniam negatywnie,ale..."Tyle wiemy o sobie,ile nas sprawdzono"  

również w przypadku strasznych chorób takich jak dystrofia mięśniowa - to też to popieram, jeśli chory nie chce żyć - bo co to za życie?

A w przypadku takim,jak mój. Nie chcę wnikać w szczegóły mojej choroby,tak,czy inaczej od urodzenia jestem i już pozostanę na wózku. Stan zdrowia się nie polepszy,może co najwyżej pogorszyć,aczkolwiek nie jest to coś takiego,jak dystrofia,więc przynajmniej w teorii mogę żyć np. do 100 lat.

Jesli byłbym za eutanazją dla siebie,co byście powiedzieli?

Jesli ktoś uważa,że bycie skazanym na wózek inwalidzki od zawsze,do końca życia nie jest czymś strasznym, to niech spróbuje. Nie mówię,żeby się użalać,czy coś,tylko,żeby coś pokazać.

Wiem,kontrowersyjne pytanie,ale chcę was trochę rozruszać    

Zapytaj samego/samą siebie - czy chciał(a) byś "żyć jak Ashley?