NighTrain Station Guns N' Roses

Załóżmy, że jakiś artysta/ zespół wydaje płytę, a ( niewiele) później wydaje ją jeszcze raz z dodatkami. Albo wydaje kilka wersji tej samej płyty różniących się jedną piosenką, okładką i.t.d. To Wasz ulubiony artysta. Staracie się mieć wszystkie wersje płyty, kupujecie jedną, a niesłyszany materiał odslłuchujecie np. u kumpla , na yt, czy gdziekolwiek, czy też dajecie się naciągnąć na kolejną wersję płyty z powodu tego, czego nie widzieliście/ nie słyszeliście?
Celowo wspomniałem o tym, że  płyta w wersji deluxe ( czy jak ją tam nazwać ) zostaje wydana niewiele później, bo przypadek, gdy wersja deluxe wychodzi np. w 10 lat po wydaniu oryginału jest dla mnie jednak czymś innym.
Osobiście jestem krytycznie nastawiony do wszelkich tego typu zagrywek - traktuję je jako skok na kasę, zwłaszcza w przypadku wydań japońskich. Jak pewnie niektórzy wiedzą kolekcjonuję płyty solowe byłych i obecnych członków Gunsów, ale  pewnym momencie odpuściłem sobie kolekcjonowanie wszystkich możliwych wydań właśnie ze względu na mnogość wersji " dla fanów". Wychodzę z założenia, że gdyby powstawały faktycznie dla fanów, to można by dodatki, których nie posiadam kupić osobno, a dawać się doić wytwórniom muzycznym nie mam zamiaru.
Szkoda, bo chciałbym mieć wszystko, ale póki biznes muzyczny będzie szedł w stronę - kup trzeci raz to samo, to dostaniesz breloczek - odmawiam.

A Wy jak na to patrzycie? Kupujecie wersje specjalne, mimo, że już macie, czy raczej czekacie aż taka wersja specjalna pojawi się w sklepach i dopiero wtedy kupujecie? 

Jeśli równocześnie wychodzi płyta i jej wersja Deluxe to nie mam nic przeciwko. Ludzie mogą wybrać co chcą. Acz jeśli te wersje różnią się bonusami w zależności od miejsca wydania (USA, Japonia, Australia itd.) to już jest dla mnie przegięcie. XXI wiek, ludzie mogą sobie ściągnąć lub odsłuchać co chcą z netu, więc wyciśniemy więcej kasy z lojalnych fanów, którzy chcą mieć komplet płyt ulubionego zespołu...

Nie rozumiem zespołów, które wydają 3-4 edycje danej płyty. Np. Pearl Jam. Mam "Ten" (już z 3 dodatkowymi utworami) i nagle wchodzi kilka nowych wersji z różnymi dodatkami. To ja dziękuję. Może sobie kupię je za kilka lat, jak już wylądują na wyprzedaży albo jako używane. Ale postawą zespołu jestem rozczarowany. Robienie "regionów" w dzisiejszych czasach nie ma sensu.

Może nieco inaczej patrzę na reedycje b. starych płyt. Czyli sprzed lat 90. tych. Pewnie dlatego, że prawie ich nie mam, więc kupując nowe, "bonusowe" wydania nie będę się czuł oszukany. Nie wiem co na to ludzie, którzy je kupili. No chyba, że mieli to na kasecie lub vinylu tylko.

Ja osobiście tylko raz kupiłem wydanie "deluxe" mając już tę samą płytę w kolekcji. To było "Moon Safari" - kupiłem wersję na 10-lecie płyty. Ładnie wydane, fajne bonusowe CD i DVD, no ale wydawać pieniądze dwa razy na (prawie) to samo.

Oczywiście, gdyby GN'R wydali AFD z bonusowym materiałem - ale innym niż tylko jakieś wersje live - to od razu bym popędził do sklepu. Niestety, a może na szczęście, Guns N'Roses są dość konsekwentni (poza Live Era) w braku bonusów

Business is business. Niestety - artysta też człowiek i "chodzi do pracy" dla pieniędzy, nie dla fanów  (widomo, liczy się jeszcze pasja, zabawa itd.). Mimo, iż fan jest ważnym trybikiem w tej machinie, bo stanowi siłę nabywczą, nie jest celem samym w sobie. Prawda brutalna, ale wciąż aktualna: to mamona rządzi światem 
W tych czasach kiedy ja kolekcjonowałam wszystko, co dotyczyło moich idoli nie było Internetu, więc jak w ogóle wiedziałam (chyba z TV i z czasopism muzycznych ), że ma się coś ukazać, to biegałam do sklepu w dniu premiery. No, ale kiedyś, przynajmniej w Polsce, nie było takich rarytasów wydawniczych, więc nie miałam poczucia naciągania na kasę. Człowiek kupował wszystko co wpadło w ręce, a jak trafiło się coś ekstra, to był dumny jakby wrócił z udanego polowania.
W moim przypadku czasy gorączki już minęły, więc teraz, mimo takiego wyboru, zadowalam się wersją podstawową, ale parę lat wcześniej chyba bym miała dylemat.

Ja to widzę tak:

1) Kupuję płytę tuż po premierze - pół roku później wychodzi ta sama płyta z bogatszą książeczką, breloczkiem/kostką itd. - ok, w końcu to tylko dodatki, jak będę chciał kupić to kupię, nie ma problemu, bo jak nie kupię, to tracę tylko jakieś gadżety, nie mające nic wspólnego z muzyką na płycie.

2) Kupuję płytę tuż po premierze - pół roku później wychodzi ta sama płyta z nowymi kawałkami, odrzutami - jeśli jej nie kupię, będę posiadaczem uboższej wersji PŁYTY, za którą zapłaciłem, wobec tego mam do niej prawo. Czuję się całkowicie usprawiedliwiony do ściągniecia sobie brakującej treści z Internetu, a tego "artystę" mam za oszusta i nic więcej.

A co do "biznes jest biznes" - niech sobie zarabiają na breloczkach, komentarzach do kawałków, plakatach, koszulkach, exclusive wywiadach, a nie na pisoenkah, które powinienem otrzymać z chwilą nabycia pierwszej wersji krążka. To nie jest biznes tylko jawne robienie w konia fanów.

Moze źle sie wyraziłem - skoro kupiłem płytę, rzekomo jej finalną wersję, to jeśli niedługo po tym wychodzą kolejne kawałki z tej płyty, uważam, że nie powinienem być zmuszany do ponownego płacenia za 12 kawałków, które już kupiłem, żeby dostać dwa nowe. Albo niech mi, nabywcy finalnej wersji płyty, udostępnia możliwość zakupienia tylko tego, co mnie omija, gdy nie kupię wersji deluxe, albo niech rozdadzą te 2 kawałki wszystkim za darmo. Zmuszanie mnie do kupienia dwa razy tego samego, tylko bym uzyskał mały bonus, to oszustwo. Breloczki to co innego, bo jak mi zależy tylko na dobrej muzyce, to na wydanie deluxe z breloczkiem i kostką mam wy***ane.

Przecież dyskusja jest ogólna, hipotetyczna, jak byśmy pisali o Slashu, to byłoby to w temacie o Slashu, a nie w Hyde Parku...

A kto decyduje o wznowieniach i wydaniach deluxe? Artysta czy może producent czy też firma fonograficzna mają w tej sprawie więcej do powiedzenia? Bo niektóre tego tylko "nieuczciwe" deluxy mogą trafiać do sklepów pod naciskiem producentów na przykład, a nie samego artysty, dlatego wstrzymywałabym się z nazywaniem artystów "nieuczciwymi". Ja osobiście mam spory dystans do tych wszystkich ludzi, którzy wokół artysty się kręcą: agenci, producenci etc., na działania niektórych zdarza mi się patrzeć z niesmakiem.

Oczywiście to są pomysły producenta, ale producent nie może wydać niczego bez zgody artysty, który to nagrał, no chyba, że umowa zostanie takie tak sporządzona, że producent będzie mógł wydawać wydać wszystko bez zgody artysty ...no, ale nie sądzę, żeby takie praktyki były stosowane, poza tym jest jeszcze coś takiego jak prawa autorskie, tak więc nie wiadomo czy taką umowę dałoby się sporządzić.
Jednak mimo wszystko nawet jeżeli artysta ulega producentowi bo ten wywiera na nim presję to i tak artysta nie powinien się wypowiadać na temat piractwa bo dobrze wie, że druga strona też nieuczciwie postępuje

A nie czułbyś się trochę "naciągnięty"? Ja rozumiem edycja kolekcjonerska np. po 10 latach od wydania płyty, czy tam iluś, jak było w przypadku Ten, ale... zespół wydaje płytę, a w 3 miesiące później np. Tour edition z jednym nowym kawałkiem. Kupujesz?