NighTrain Station Guns N' Roses

Dzisiaj miałem w końcu wolny dzień i pochłąnąłem prawie całą autobiografię Duffa. Ciężko się oderwać od czytania Zdziwiła mnie jedna rzecz. Całkowite pominięcie osoby Vicky Hamilton. Duff szeroko opisuje mnóstwo ludzi z kręgu GN'R, przez przyjaciół, znajomych zespołu, technicznych, ochroniarzy, dilerów i wszystkich którzy sie przewinęli mniej lub bardziej. O Hamilton nie ma nawet słowa, a przecież odegrała bardzo ważną rolę w historii GN'R; była ich wczesną menagerką, która zabrała ich z ulicy. Mieszkali u niej w domu, poświęcała wszystko co miała, zapożyczała, zajmowała sie organizowaniem koncertów, ubiorem, wyżywieniem i wszystkim, by doprowadzić do kontraktu i przyszłej kariery zespołu. W książce nie ma o niej ani jednego słowa. Czy to trochę nie dziwne?

---

Post Merge: [time]Maj 26, 2015, 06:14:17 pm[/time]

---

Wczoraj skończyłem. Książka miażdży Ciekawe spojrzenie ze strony Duffa na historię GN'R Inaczej się to czyta jak poprzednie książki, ale kolejny raz smutno przeżywać jak się to wszystko kończy i rozpada. Ciekawe życie było Duffa, nie wiedziałem sporo co działo się wcześniej przed GN'R. Wszędzie było tylko że przyjechał do L.A z Seattle i grał w duzej ilości zespołów punkowych. Najbardziej ciekawiło mnie co działo się po roku 1993. Przyznam się, że prawie nic o tym nie wiedziałm. Wiedziałem tylko, że wyszedł z nałogów, że nagrywał z  Loaded i innymi zespołami, że skończył szkoły. Nie miałem pojęcia jak wielką drogę przebył, żeby wyjść na prostą i jakim stał się wspaniałym człowiekiem. Bardzo go za to szanuję i za tą książkę też. Nie miałem pojęcia też, że Duff był na takim dnie. Zawsze myślałem, że największe kłopoty z uzależnieniem mieli Adler i Slash, no i częściowo Izzy. Zawsze uważałem, że Duff był przede wszystkim alkoholikiem i że to gorzała go wykończyła, a się okazuję, grzał nie gorzej od innych. Może stronił od heroiny, ale kokę wciągał garściami i zażywał wszystko co popadło w ilościach hurtowych, popijając to wszystko hektolitrami wódki Stoczył się na równi z Adlerem i ledwo to wszystko przeżył. Nie mogę się nadziwić ile musiał włożyć siły, żeby odwócić swoje życie o 180 stopni, bez odwyków itp. Jak stał się wspaniałym człowiekiem, wrażliwym i szczerym, ojcem, mężem i takim przyjacielem i oparciem dla wielu innych ludzi. Można powiedzieć, że stał się takim wzorem do naśladowania. Można by filmy o nim kręcić
Dużo jest zabawnych scen. Smiałem się jak to Duff bywał tak nawalony, praktycznie bez przerwy przez lata, że np. jak byli w trasie po Europie i grali np. koncert w Czechach to Duff w ogóle tego nie pamiętał. Gdyby nie stempel w paszporcie nigdy by nie wiedział, że był w takim pięknym kraju , albo jego drugi ślub ze znajomą od ćpania? Nie pamiętał kiedy był ten ślub ani gdzie, kojarzy że chyba gdzieś na jakiejś łodzi ?   

a ja mam zdecydowanie inne zdanie

a mowie to po lekturze obu ksiazek Slasha i Duffa i obu w oryginale i po polsku

ksiazka Duffa jest bdb napisana, Slasha - chaotycznie -ze tylko tego slowa uzyje

co do polskich wydan - Duff jest naprawde dobrze przetlumaczony, to w Slashu jest mnostwo bledow...

Największy plus tej książki jest taki, że po jej przeczytaniu optyka na GNR bardzo się zmienia, nabiera niespotykanej głębii. Sama treść jest jednak moim zdaniem wybrakowana, brakuje smaczków, które były istotnym elementem biografii Slasha i np. Stevena Tylera. Wolałbym poczytać więcej o tworzeniu konkretnych utworów, niż przez 50 stron katować się historiami z dojo.

Ja też miałem niedosyt jesli chodzi o GN'R, ale wyszło już tyle książek o zespole i po książce Slasha, może Duff celowo nie opisywał tych wszystkich szczegółów, żeby się nie powtarzać. Dla mnie po przeczytaniu  kilku książek o GN'R, autobiografia Duffa jest takim zajebistym uzupełnieniem całej tej historii. Komuś kto zaczyna swoją przygodę i chciałby poznać losy GN'R i sięga po pierwszą książke, to może bym polecił coś innego niż ta Duffa Ale po więszym "wtajemniczeniu" i obeznaniu, pozycja ta jest obowiązkowa dla fanów

Duff pisal sam
Slash raczej podytkowal dziennikarzowi ktorego nazwisko widzisz na okladce

jakbys tyle pil i cpal co oni to tez bys mial problemy z pamiecia

powiem ci inna rzecz

Duff pisze w ksiazce ze przed Hell Tour zrezygnowali z wyjazdu Tracii i Rob
a Slash nie wspomina ze Traci byl w ogole wtedy w zespole

a ja właśnie przeczytałem.... I KAŻDEMU FACETOWI GORĄCO POLECAM!

nie mam niedosytu bo to nie jest biografia GN'R tylko autobiografia Duffa, konkretnej osoby, dla której Gunsi są częścią życia. Może i brakuje smaczków, ale w tej książce chodziło o coś innego.

Niesamowita opowieść faceta, który był na dnie i z się z tego dna podniósł walcząc o swoje życie i spełniając swoje marzenia. Poza tym pokazuje jak ten gość grający gdzieś w tle na basie potrafi mieć przy tym wielki dar wpływania pozytywnie na innych. Do tego wymiar pedagogiczny, który pokazuje znaczenie rodziny, jednostki.
Gdyby Duff nam zszedł na trzustkę w latach 90' nie mielibyśmy dzisiaj tylko świetnego muzyka. Ale przeżył i mamy nie tylko muzyka, ale gościa z wyższym wykształceniem o wielkich umiejętnościach interpersonalnych i wielkim doświadczeniu.

Polecam każdemu, daje kopa w dupę żeby wziąć się za siebie i działać!

P.S. >>reklama<< Wiadomość napisana dzięki książce wygranej na NTS. Ja wygrałem, Ty możesz kupić i zyskać więcej niż wydasz! Już dzisiaj zmień swoje życie razem z Duffem!

Przecież to autobiografia. Ludzie sięgając po jego książkę, interesowali się tym co on czuł, robił itp. W takim rozumieniu każda autobiografia jest egoistyczna.

Do tego zauważcie, że Duff jest osobą, która nie wyciąga publicznych brudów na wierzch. Stąd może dlatego tak mało w książce o życiu rodzinnym. Ale znowu... czy Was by to interesowało, że był dobrym ojcem i zrobił córkom zadania z matmy?