NighTrain Station Guns N' Roses

wg mnie :

1 slash
2 ron
3 bucket

Rzeczywiście każdy grał po swojemu, ale dla mnie zawsze najleszy będzie Slash. Przecież jego solówki były boskie. Takie jest przynajmniej moje zdanie.

według mnie, te "środkowe" solówki najlepiej gra slash... a ta końcowa ("pogrzebowa") chyba jednak ron. solówke sie czuje. wystarczy wlaczyc, zamknac oczy, i znalesc sie w jakims innym swiecie i jak dla mnie, dlatego ta solówka środkowa jest najlepsza w wykonaniu Slasha. pewnie przez to, że odrazu z tym kojarzy mi sie genialna scena gdy Slash gra właśnie tą solówke przed kościołem.

zaś intro pogrzebowe... Ron Thal. mimo tego, iż grając je 12.05 pomylił się. zresztą, w jednej chwili potrafi zapierdalac, a za chwile genialnie zagrac kawałek "Don't Cry" (RIR@Lisbon ).

tak jak przy solówkach Bucketheada, bylo to takie troche napieprzanie techniczne, tak jak przy solówkach Robina Fincka, troche jednak "nie jest to to" (pewnie przez złą technikę, czytalem na jakims zagranicznym forum cos o tym, na htgth forum bodaj). Zaś solówki Slasha i B-Foota... oni po prostu chwytają gitare, i bawią sie nią... czuć to.

Koledzy koleżanki bracia siostry towarzysze... chyba wszyscy zapominają że dziś dzień pierwsze solo w NR gra mr Richard Fortus... przejął pałeczkę od szanownego mr Roooooooooooooobina. Powstaje pytanie dlaczego? może dlatego że Robin się nie sprawdził... to ciekawe że nagle został wymieniony... Swoją drogą słuchając gry Richarda i zestawiając go z wersjami z lat 2001/2002 można śmiało dojść do wniosku że ktoś tu chyba przedobrzył w feelingu...

mamy więc do wyróżnienia trzy solówki....dwie w balladzie i jedna w pogrzebie... a grali je:

Pierwszą: Slash - Finck - Richard
Drugą: Slash - Finck
Trzecią: Slash - Buckethead - Bąbel

ballade zdecydowanie najlepiej grał Slasher, pogrzeb nawet fajnie wychodzi Bąblowi... nie tak sterylnie jak w przypadku Bucketa

Koledzy koleżanki bracia siostry towarzysze... chyba wszyscy zapominają że dziś dzień pierwsze solo w NR gra mr Richard Fortus... przejął pałeczkę od szanownego mr Roooooooooooooobina. Powstaje pytanie dlaczego? może dlatego że Robin się nie sprawdził... to ciekawe że nagle został wymieniony...

Richard juz od dawna gral pierwsze solo... Bylo kilka koncertow w 2002 roku na ktorych gral Finck(ogladalem chyba 2 albo 3), ale potem go zmieniono na Richarda...

Ja wiem czy slash był tak nawalony i naćpany.No może tam był pod wpływem czegoś   Ale nie tak bardzo

Podchodzę do tego tematu może z dużą rezerwą, ale zadałam sobie trudu i wsłuchałam się w każdą z tych solówek. Oczywiście diametralnie się różnią, ale są jakby na to nie patrzeć interpretacją tego samego "wątku" muzycznego, co pozwala na zestawienie ich ze sobą.

Oto moja ocena:

1. Slash
2. Bumblefoot (finał)
3. Buckethead

Teraz uzasadnienie!

Slash: każdy dźwięk jego solówki płynie, jest wypracowany do maksimum; jest to poezja, wirtuozeria, on "pieści" gitarę; jego palce "chodzą po gryfie " z prędkością odrzutowca (chodzi głównie o finał); on bawi się każdym dźwiękiem, każda nuta jest jakby wydobywana z otchłani i przekazywana z tak wielką ekspresją odbiorcy, że trzeba być głuchym, aby tego nie usłyszeć; ekspresja zachowana jest do końca; Slash gra bez momentu zawahania, niczym w transie; nie "przytrzymuje" bez potrzeby dźwięków; wie doskonale, w którym momencie moze sobie pozwolić na "władowanie" w ten utwór kolejnych emocji; swoją mistrzowska grą odzwierciedla narastanie emocji w tym utworze; on buduje klimat finału w sposób szczególny; słuchając go porównałabym go z Paganinim (klasyka, skrzypce - dla niewtajemniczonych )...

Buckethead: gra spokojnie, bez emocji, bez ekspresji, jego solówka nic nie mówi, a przecież NR "opowiada" jakąś historię; solówka jest jakby wyważona, kontrolowana; potem nastepuje kilka przejść, w których gitara "skrzeczy" (tutaj w ogóle klapa - zreszta to chyba Finck ) ; finał, na którym powinnam sie skupić pisząc o Bucketheadzie, jest bardzo dynamicznie zagrany; szybkie przejścia, świetna technika gry; dużo urozmaiceń, które płynnie wnosi do utoru, ale są one zbędne; gra jak robot, który jest zaprogramowany; nie wnosi do gry ducha; nie tworzy klimatu, mimo ze ma ogromne możliwości...brak emocji i wyrazu... <_<

Bumblefoot/ Finck: na początku gitara oczywiście "chrzęczy"; potem Finck gra dobrze swoja partię, ale niestety nie potrafi sprawnie i szybko "wykrywać" dźwięków na gryfie, dlatego niepotzrebnie "zatrzymuje" się na jakimś dźwięku, w miejsce którego Slash, przeleciałby gryf już dwa razy tam i z powrotem; finał: gitra na początku sprawia wrażenie "piszczałki", ale potem nastepuje kilka świetnych moim zdaniem przejść; są one szybkie i dynamiczne; Bąbel gra ekspresyjnie; nie zawsze trafia w odpowiednie dźwięki, ale w jakiś sposób udaju mu się swoja grą odzwierciedlic kilmat NR; on mimo wielu braków technicznych w porównaniu do Slasha czy Bucketheada, potrafi odtworzyć napięcie, jakie towarzyszy temu utworowi; kilka przejść jest naprawdę ok; szkoda, że momentami przypomina piszczałkę, bo to wszystko psuje...
Ron jest wg mnie na drugiej pozycji, bo gra również "emocjami", które przeradza w dźwięki (nie zawsze mu to wychodzi). To jest wielki plus! Tego zupełnie nie było do wysłyszenia w przepieknej technicznie solówce Buckethead`a...

Reasumując, Slash jest mistrzem gitary, przelewa emocje na gryf...jest najlepszy. To jeden z najlepszych gitarzystów ostatnich 20 lat, więc nie próbujmy na siłę doszukiwać się lepszego wykonania tego utworu, bo takiego już nie będzie. Każdy z tych gitarzystów gra inaczej, ale chociażby w tym zestawieniu nie ma wątpliwości, kto jest wirtuozem...I nie chodzi mi bynajmniej o czysto techniczne aspekty.
Muzyka ma duszę, którą każdym dźwiękiem gitary powinien odsłaniać przed nami gitarzysta (jak robi to Slash). To w muzyce jest czymś, czego nie da sie nauczyć. Z tym muzyk sie musi urodzić...




PS: Dzięki Ci Panie za takich gitarzystów jak Jimi, Slash, Page... .