NighTrain Station Guns N' Roses

Guns N’ Roses z całą pewnością nie zaliczają się do zespołów, które powalałyby tempem wypuszczania nowej muzyki, a jednak gdy tylko ukazał się singiel „Perhaps”, gruchnęła wiadomość o wydaniu kolejnej piosenki, „The General”. Utwór znajdzie  się na stronie B winylu, który trafi do sprzedaży w październiku br.

O tym, kiedy będzie dostępny w streamingu, nikt na razie nie wspomniał.

„The General”, podobnie jak „Perhaps”, datuje się na erę „Chinese Democracy”. Wśród fanów Guns N’ Roses przez dwie dekady toczyły się wokół tej piosenki ożywione dyskusje. Mówi się, że w 2002 roku Axl Rose zwrócił się do kompozytora i pianisty, Marka Beltramiego, z prośbą o przygotowanie aranżacji orkiestrowych.   

„Spotkałem się z Axlem. Puścił mi kilka piosenek i zapytał, czy mam na nie jakiś pomysł, a ja wyjaśniłem mu, czego w moim mniemaniu potrzeba tym kawałkom”, powiedział Beltrami w 2003 roku.

„Dali mi do opracowania cztery utwory… Do jednego z nich, zatytułowanego Seven, napisałem nawet partie gitarowe. Pozostałe to Thyme, The General oraz Leave Me Alone”.

W 2007 roku były wokalista Skid Row, Sebastian Bach, unosił się nad „The General” w wywiadzie dla „Metal Edge”.

„Myślę, że to zdecydowanie najcięższe metalowe brzmienie, jakie kiedykolwiek słyszałem u Axla. Ten powolny, ciężki riff i wysoki, przeszywający wokal…”, mówił z zachwytem.

Rok później, w wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone”, Sebastian wyjawił z kolei, że Axl opisał „The General” jako „kontynuację Estranged, odnoszącą się do opowiadania Dela Jamesa, które zwykło się wiązać z trylogią”.


„The General” będzie czwartym utworem, jaki Guns N’ Roses wydadzą od czasu powrotu Slasha i Duffa do zespołu.   
 






Źródło

Może to się odnosi do jakiejś wczesnej wersji Sorry

A dla mnie Bach ma spore skłonności do przesady i koloryzowania. Ale niech każdy ocenia jak chce

Ja nie przepadam za tym co końcowo osiągnięto produkcyjnie na ChD. Jasne, że technicznie to dobrze wyprodukowana płyta, ale ciężko, żeby tak nie było jak masz ludzi klasy Andy Wallence'a pracujacych nad albumem. Natomiast słychać, że utwory przeszły przez za dużo rąk moim zdaniem. Zaczynając od gości jak Young z Killing Joke (jeden z prekursoròw industrialu), poprzez właśnie Andiego i innych wielkich w inżynierio dzwiękowej. Natomiast ja do dziś uważam, że dużo utworòw końcowo ucierpiało na przesamplowaniu i przepostprodukowaniu materiału. No ale ja jestem fanem producji spod znaku 'source is the king'. Czyli zespół ma czystą wizję jak coś ma brzmieć i ustawia całe nagrywanie by rezultat był na surowo mega bliski wizji. Potem w postprodukcji czyści się tylko niektòre czestotliwości, ktòre się między instrumentami nachodzą i robi się, zeby brzmienie było bardziej przejrzyste i wielkie. ChD brzmiała perfekt prawdopodobnie w okolicach zaraz po tym Bucket dodał swoje parie. Wszystkie prace pòźniej moim zdaniem może uspòjniły album, ale zabrały też wiele fajnej charakterystyki i spłaszczyły niektòre utwory. Dodatkowo dały czas Axl na przekombinowanie paru numeròw jak Scraped. Jestem absolutnie fanem riffu, nie mogę słuchać aranżacji wokalnej tego numeru. Ciekawy jestem jakby ta płyta wyszła gdyby tylko Young przy niej dłubał. Prawdopodobnie właśnie surowo industrialnie i bardzo organicznie. Końcowo to kwestia gustu, ja nie lubię nowoczesnej przesamplowanej i przeprpdukowanej szkoły produkcji. Na ChD końcowo zmacznie więcej tego doszło w latach gdy się wszystko przeciągało w wieczność. Końcowo słuchanie rozbitych trackòw by docenić produkcję wydaje mi się kontraproduktywne. Producja powinna sama się bronić w finalnej wersji, bez potrzeby sięgania do rawòw. I na CHd tak jak mòwię, technicznie nie ma do czego się przywalić. Natomiast nie mòj gust, jak końcowo to brzmi. Na szczęście kompozycje nadrabiają i jest to po latach moja druga ulubiona płyta GN'R i zdecydowanie chyba najciekawszy owiany tajemnicą okres w historii zespołu.