NighTrain Station Guns N' Roses

Jako, że Grzon zaczął nowy temat a niektórzy z Was już słyszeli pełną wersję World on Fire ten temat będzie miejscem na wasze recenzje nowej płyty Slasha. Cieszcie się muzyką! Przypominam, że oficjalna premiera będzie miała miejsce 15 września!


chciałem napisać swoją recenzję w temacie w Newsach, ale chyba lepiej jak takie posty będą pojawiać się w nowym temacie:

OOookej Kochani... dorwałem przeciek, 30 minut szukałem słuchawek żeby nie delektować się albumem przez głośniki z laptopa. Piwko otworzyłem, fajeczki zakupione... wrzucam nowy krążek Slasha na ruszt i na bieżąco relacjonuję:

1. World on Fire znany już wcześniej numer, szału ni ma, ale dla mnie i tak o wiele lepiej niż You're a Lie. Jednakże AL było lepszym openerem Słucham z lekkim znużeniem bo czekam na dalszą część płyty! 6/10
2. Shadow Life - ooo dobrze się zaczyna, nieprzewidywalnie, czyli to czego mi brakowało na poprzednim krążku. Dalsza część już bez rewelacji. Mocniejsza wersja Bent To Fly. Solo takie sobie. Tło numeru na plus, na koncertach pewnie będzie brzmieć mega - szczególnie w środkowej części 6,5/10
3. Automatic Overdrive - początkowy riff i myśl: To jest Slash? :O  Wchodzi Myles: tak, to jest Slash ;p
znowu ta sama myśl: początek dobry, potem znowu stare schematy. 6/10
4. Wicked Stone - fajny kocioł na początku, ale już rzygam powoli tymi refrenami Mylesa ;p Na razie szału nie ma - we wszystkich numerach jest to samo: dobry instrumental na początek, wchodzi Myles i wiesz jak ten kawałek się skończy. Bridge sympatyczny, ale zbyt radykalne te przejścia między częściami, ciągle czegoś brakuje. Druga część numeru jest jak najbardziej na plus, wyciągnęli z tego kawałka maksimum,  8/10
5. 30 Year to Life - znany już wcześniej z koncertów. Numer podobny do wszystkich SlashoMylesowych, ale bardzo dobry rocker 7/10
6. Bent to Fly - ostry początek, teraz zwalniamy. Numer już chyba znam na pamięć ;p dobry klimat, typowo Slashowa balladka, Myles tutaj najbardziej na plus w zestawieniu ze wcześniejszymi numerami. Zawsze jestem ciekaw co nam zespół zaserwuje po pierwszym zwolnieniu. Tutaj 8/10
7. Stone Blind - mimo iż grali to na koncertach to jeszcze nie słuchałem: Kolejny dobry rocker, ale zlewa się ze wszystkimi znanymi mi numerami obecnej ekipy Slasha. 6/10
8. Too Far Gone - ooo... to jest ten ZA***STY riff z video z procesu tworzenia!! Kawałek znowu bez szału, to samo co wcześniej, ale tutaj jednak melodycznie panowie wypadają trochę lepiej. Riff ciekawie wykorzystany w drugiej części piosenki. 7/10

no to mamy połowę płyty za sobą. Póki co lekkie rozczarowanie - Apocalyptic Love vol.2

9. Beneath the Savage Sun - Boziuu dobrze się zaczyna, proszę, nie zniszcie znowu tego no, jest nieźle, instrumentaliści dają radę. Ciężki numer. Bridge mega... coś mi przypomina tylko sam nie wiem  cooo ;p Na razie namocniejszy punkt albumu, w końcu nie mam poczucia niedosytu, jakby rozbudowali ten numer na koncertach do 10 minut to byłbym wniebowzięty. Poziom Anastasii 8,5/10

10. Whithered Deliah - już gdzieś chyba słyszałem ten riff, już gdzieś chyba słyszałem tą linię melodyczną, ten bridge... już chyba gdzieś słyszałem ten kawałek... czyżby zlewal mi sie ze wcześniejszymi piosenkami? Zdecydowanie tak. Panowie nie poszli za ciosem. Kolejny dobry rocker - nic więcej 6/10
11. Battleground - ładna balladka. Mogłaby być jeszcze lżejsza, bardziej aksamitna. Myles brzmi jakby śpiewał stojąc na palcach W końcu jakaś ładna solówka. 8/10
12. Dirty Girl - Patrz numer: 1,2,3,5,7,10. Aczkolwiek kawałek jest bardziej wyrazisty: 7/10
13. Iris of the Storm: Jak widzę, że kawałek trwa ok.4 minut to już się boję co będzie dalej. Znowu zaczyna się oryginalnie. Dobrze jest, numer na plus. Częściowo brzmi bardzo ciekawie, częściowo sztampowo. 7,5/10
14. Avalon - jakby nie to, że postanowiłem sobie przesłuchać ten album od deski do deski to przełączyłbym po pierwszych 30 sekundach. Fajny rocker, fajnie będzie się do tego skakać na koncertach, ale już nie mam siły na tą powtarzalność na domowej kanapie 6/10
15. The Dissident - Nie czaję co ma pierwsze 25 sekund do reszty piosenki Bardzo mi się podoba - Pan na wokalu w końcu jakoś mnie nie drażni, kawałek czuć, że ma przewagę nad pozostałymi - jest tutaj pewna lekkość, pomysł i wdzięk. Będę do tego z chęcią wracać, to mógłby być singiel. 8,5/10
16. Safari Inn - Świetny instrumental, dzięki Bogu, że nie wchodzi tutaj wokal, utwór brzmiałby jak te pozostałe mocne kawałki. Watch This to nie jest, ale w porównaniu do reszty brzmi bardzo dobrze. 8,5/10
17. The Unholy - co nas czeka na finał? Koniec płyty zapowiada się bardzo dobrze. Serial Killer? Zamykam oczy i odpływam. Po 3 minutach delicji zastanawiam się co może być dalej... póki co jest najlepiej! Mamy delikatność, mamy kocioł... Zdecydowanie najlepszy numer na płycie, takiego Slasha mi brakowało! 9/10

Album dobry, solidny. Nie wiem tylko po cholerę taki długi? Spokojnie można byłoby go obciąć o 3-4 kawałki. Tylko by na tym zyskał. Niestety Myles jest dla mnie wielkim minusem tej płyty. Jak w przypadku AL chwaliłem go za to, że rozwinął tą płytę to tutaj jest powtarzalny, przewidywalny, w wielu miejscach brzmi bardzo podobnie, łatwo przewidzieć jego kolejne ruchy. Slash i reszta zespołu grają dobrze, ciężko. Jestem i rozczarowany i zadowolony zarazem. Obawiam się trochę o 3 krążek - jeśli dostaniemy znowu podobne numery, to już nie będą atrakcyjni - przynajmniej dla mnie.

Chyba czas na kolejny etap w karierze Kudłatego. Jeśli chce grać takie albumy to polecam zatrudnić np. Serja Tankiana - to by brzmiało wtedy zajebiście!!!

Slash feat. Myles Kennedy and The Conspirators - World on Fire 7,5/10

Przesłuchałem. Miesiące oczekiwania połączone z kompletnym brakiem silnej woli musiały się tak skończyć

Lubię Apocalyptic Love. Nie uważam jej za arcydzieło, wracam do niej rzadziej niż do obu Snakepitów czy "Slasha", ale to nadal naprawdę dobra płyta. Pamiętam pierwszy odsłuch AL, jak z trudem przebrnąłem przez cały album, jak większość utworów wydawało się bliźniaczymi i stworzonymi na jedno kopyto.
To wrażenie oczywiście zmieniło się wraz z kolejnymi przesłuchaniami, ale małego niedosytu nie pozbyłem się do dziś.

Do czego zmierzam - wszystko, czego brakowało mi na poprzedniej płycie, znalazłem na World on Fire.
Wyraziste, znakomite riffy, kilka naprawdę świetnych solówek a przede wszystkim dużo większa muzyczna różnorodność. To sprawia, że AL wygląda dla mnie teraz jak ubogi krewny nowego wydawnictwa. Rzadko zdarza mi się polubić płytę po pierwszym przesłuchaniu, ale wczoraj, przy kończącym się "The Unholy" miałem na twarzy szeroki uśmiech, bo wiem, że z każdym kolejnym odsłuchem będzie jeszcze lepiej.

Kilka słów podsumowania i przemyśleń (po zaledwie jednym przesłuchaniu, więc jeszcze wielu rzeczy nie byłem w stanie wyłapać):

- Slash w najlepszej formie od czasu "Ain't Life Grand"? Nasunęła mi się taka myśl, ale chyba zbyt wcześnie na takie wyroki. Niech ocenią znawcy rzemiosła ;p
- Wielkie brawa dla Todda i Brenta. Szczególnie ten drugi brzmi znakomicie.
- Nie do końca rozumiem, co miał na myśli Elvis w którymś z odcinków Reel to Reel, mówiąc, że chce uzyskać "klasyczne" brzmienie. To znaczy może chciał, ale chyba nie do końca wyszło Płyta brzmi jak "modern rock".
- Myles... I co tutaj napisać? Gość robi naprawdę dobrą robotę w kilku utworach (Bent to Fly, Battleground, Wicked Stone), z drugiej strony trochę marnując potencjał takiego Too Far Gone czy Withered Delilah (niesamowite riffy!). Mam wrażenie, że nie jest w stanie swoim wokalem, melodiami wynieść piosenki na wyższy poziom, a obniżyć go i owszem.  Może trochę wyjdę przed szereg, ale osobiście nie chciałbym kolejnej płyty z nim na wokalu. Jest świetny w Alter Bridge, ale do Slasha IMO dużo bardziej pasuje ktoś w typie Roda Jacksona. Kolejna płyta z gośćmi też byłaby czymś fajnym (dawać jeszcze raz Cornella - stać ich na więcej niż "Promise", czy jakiegoś Hagara, Tylera, a za Fergie - Florence Welch  )
- Battleground.. Nie tego się spodziewałem! Mimo wszystko bardzo przyjemnie się tego słucha. Końcówka niemal jak skrzyżowanie "Hey Jude" z "The Last Fight" VR, jakkolwiek to brzmi
- Shadow Life: oglądając Reel to Reel zakochałem się w pewnym riffie. Odpalając wczoraj płytkę byłem niesamowicie ciekaw, jak go "zagospodarowano". Niestety, w moim odczuciu nie wyeksponowano go odpowiednio, jest "schowany" za wokalem Mylesa w refrenie. Tak czy inaczej to jedna z najlepszych piosenek płyty, byłem zauroczony od pierwszego przesłuchania. Świetne solo!
- Iris of the Storm jest fantastyczne.
- Co do "wypełniaczy": ciężko na razie wyrokować, każdy pewnie będzie miał swoich kandydatów. Sam nie zanotowałem żadnej wyraźnie odstającej - a to już napawa optymizmem.
- Nie wiem jaką funkcję pełni intro do The Dissident. W mojej opinii zupełnie niepotrzebne, sama piosenka zdecydowanie na plus.
- Beneath the Savage Sun - plus już za samo przesłanie utworu. Im bliżej końca, tym większe miałem ciarki.
- Safari Inn to fajny, bardzo "Slashowy" instrumental. Niesamowicie szybko mi zleciał, ledwie się zaczął a tutaj już intro do The Unholy ;p
- Mały kamyczek do ogródka - nie ma na WoF drugiej Anastasii. Jest natomiast wiele utworów, które zamiatają całą resztę AL.


Do tych, którzy czekają z odsłuchem na premierę - chciałbym mieć Waszą silną wolę Naprawdę jest na co czekać!

 

Moja pierwsza reakcja po kilkukrotnym odsłuchaniu.
Świetne riffy, solówki, kopalnia dobrego brzmienia. Chyba najbardziej "snakepitowe" brzmienia od Snakpita:P To na duży plus. Ta płyta byłaby genialna gdyby... Byłby inny wokalista. Lubię Myles'a ale tu mało gdzie mi pasuje.
Nie ma chyba kawałka, który wrzyna mi się w głowę od początku. Póki co moimi numerami jeden są Beneath The Savage Sun i The Unholy.
The Battleground jest dobre, ale gadanie o tym, że to taki epicki mega kawałek było sporo na wyrost. Nie lubię wstawek "lalalalala", ale tam jakoś mi pasują;) No i ten kawałek dobrze pasuje do Myles'a. W tych szybszych już właśnie wolałbym bardziej zadziorny wokal.
Wicked Stone - świetny drive. Tu chyba Myles najbardziej przeszkadza.
The Dissident - koncertowo czuję, że będzie świetny klimat z śpiewaniem po części przez publikę;)
Ogólnie mówiąc, jestem zadowolony:) Nie spodziewałem się takich brzmień, jak dla mnie płyta lepsza od AL, bardziej skomplikowana, cięższa, czyli dokładnie to czego mi brakowało przy poprzednim krążku.
Nie mogę się doczekać kiedy odpalę CD na pełny regulator:)

Przesłuchałem.
Pierwsze wrażenie? Zwykle projekty Slashowe kończyły się po dwóch płytach i tak szczerze, to mam nadzieję, że na kolejnej płycie Slasha pojawią się już inni muzycy, przy czym chodzi mi tu przede wszystkim o wokal, nie będę ukrywał.
Sama płyta jest mniej monotonna niż AL, ale to wciąż za mało.
Jest kilka kawałków na plus, prócz znanego wcześniej World on fire, które zdążyło mi się osłuchać przy pierwszym odsłuchaniu zwróciłem uwagę na Battleground i, zwłaszcza, na The Unholy.
Ale to mało. Zbyt mało.
Nie kupiłem płyty w wersji fanpackowej. Nie zamierzam w żadnej innej. Jak ktoś, kiedyś chciałby mi sprezentować, to się nie pogniewam, bo do kolekcji się przyda. Ale tylko tyle.

No więc i ja się pokuszę o recenzję. To jest oczywiście opinia, więc proszę się nie obrażać. Słuchając nowej płyty to co jakiś czas miałam wrażenie, że to już przed chwilą słyszałam. Lubię Mylesa, ale mam jakieś wrażenie, że nie chciał za bardzo popracować nad wokalem. Czasem słuchając kolejnej piosenki i refrenu, zastanawiałam się co to za piosenka, bo tak śpiewany refren słyszałam przed chwilą. Musiałam patrzeć co za piosenkę słucham. Za pierwszym razem przesłuchałam całą płytę, za drugim razem słuchałam po kawałku, to znaczy trochę płyty Slasha, trochę czego innego. A i u mnie zdecydowanie na minus to to, że Slash grał wszystkie partie gitar. Brakowało mi w tym drugiego gitarzysty, który uzupełniałby się z Slashem.
U mnie na plus wyróżnia się World on fire. Shadow life, Bent to fly, Whithered Deliah, Iris of the storm, Safari Inn, The Unholy.

Jeszcze nie słuchałam.Posłucham na spokojnie jak dostanę.W magazynie Teraz Rock,ostatni album Slasha dostał opinię bardzo dobrej płyty. 

Według mnie album jest naprawdę dobry ale mam wrażenie, że panowie gdzieś strasznie się śpieszyli (zupełnie nie wiem czemu) i jednak coś umknęło im po drodze. Nie jestem w stanie powiedzieć co ale przy kilku piosenkach wystarczyło chwilkę dłużej posiedzieć i byłoby ok, takie moje odczucia. Po przesłuchaniu drugim, czy trzecim wszystkie piosenki już w miarę ogarniałam, oprócz Withered Delilahm, Wicked Stone i Iris of the storm. Gdzieś gubiły się w tle. Reszta jest w miarę ok. Moi faworyci:
- The Unholy - według mnie najlepsza na płycie
- Beneath the Savage Sun - świetny riff, zwrotki, bridge... refren trochę mniej 
- The Dissident - bardzo fajna nutka, wpada w ucho. Na pewno publika będzie się dobrze bawić na tej piosence (jako teledysk do tej piosenki wyobrażam sobie nagrania z trasy, koncertów... Już widzę tych wszystkich fanów... I kartoniadę w Krakowie też  )
- Shadow Life
- Stone Blind
- Battleground
- Dirty Girl
- Bent to fly
- World on fire.
Na razie tyle

Widzę, że dużo osób zastanawia się o co chodzi z intrem do The Dissident Mianowicie, intro nagrał Todd Kerns w ramach żartu. Początkowo podobno piosenka miała się nazywać "Conscientious objector" o.O
Gdyby ktoś był zainteresowany tekstem  :
Conscientious objector
Momma go grab the tractor
Daddy says we gotta clean these fields tonight
Conscientious objector
where the fucks my tractor
i think momma i done lost that tractor again

ależ pieprzycie panowie i panie 
jak ktoś z was się spodziewał że myles nagle zacznie śpiewać inaczej niż śpiewa to nie mam pytań  i tak jest o niebo lepiej niż na AL..
płyta imo bardzo dobra, parę megariffów parę megasolówek, nie wiem czemu narzekacie na zbyt dużą ilość utworów - nie rozumiem ale może za młody jestem..
jeśli chodzi o brzmienie - zajebista realizacja - jestem pod dużym wrażeniem (koledze który pisał o nieudanym modern rocku polecam kupić a nie ściągnąć i posłuchać u kolegi na dobrym sprzęcie a nie na słuchawkach z biedronki  )
jedyne co mnie wkurza to bębnienie brenta które (imo) jest tak sztampowe jak podręcznik rockowego perkusisty (do tego nie leży mi brzmienie werbla ale to już moje przemyślenia)
mój faworyt to 'safari inn' - nie słyszałem jeszcze slasha w tak wyważonym numerze instrumentalnym (ciekawostka - główny motyw to demo, które było na drugiej płycie z kolekcjonerskiej wersji 3płytowej albumu 'rock'n'fn'roll') - swoją drogą ciekawy jestem genezy tytułu..

gusta są indywidualne ale (imo) dużo lepiej niż AL, wystarczająco dużo perełek żeby moje stare ucho czuło się zaspokojone