NighTrain Station Guns N' Roses

Nowy rok, nowe zestawienie Loudwire.

Tym razem chodzi o płyty, które nie zostały przyjęte przychylnie, ale wraz z upływem czasu zyskały na wartości.

„Czy jest taka płyta rockowa lub metalowa, która tuż po wydaniu była oczerniana bądź niedoceniana, a kiedy kurz opadł, okazała się lepsza niż powszechnie sądzono?

Wielu fanów – żeby nie wspomnieć o samych muzykach! – sądzi, że najnowszy album ulubionego zespołu jest tym najlepszym. Jednak czas bywa bezlitosny, zwłaszcza jeśli piosenki nie bronią się same.

Ale czasem dzieje się dokładnie na odwrót: wiele jest utworów, które z początku nie zostały docenione, a teraz są odkrywane na nowo. Być może nie wszystkie są majstersztykami, ale na pewno zasługują na drugą szansę”.

W zestawieniu znalazła się „Chinese Democracy”.

„Czas może być dla płyt bezlitosny – Guns N’ Roses dobrze o tym wiedzą. Gdy po niekończącym się oczekiwaniu Chinese Democracy ujrzała wreszcie światło dzienne, wielu fanów przeżyło zawód. Tymczasem jest na tym albumie kilka naprawdę wielkich utworów. Przykłady? This I Love i Shackler’s Revenge. W obu tych piosenkach jest owa iskra, która sprawiła, że Axl Rose stał się tak wielką ikoną, jaką jest dzisiaj.

No i tytułowy kawałek… Jeśli od czasu powrotu Slasha i Duffa piosenka Chinese Democracy ani razu nie wypadła z setlisty, to jest ku temu powód. To cholernie dobry kawałek”. 


Przy okazji warto wspomnieć, że w zeszłym roku w jednym z wywiadów Ron „Bumblefoot” Thal dał wyraz podobnym przekonaniom, twierdząc, że czas działa na korzyść „Chinese Democracy” i że potrzeba lat, żeby fani odkryli całą złożoność i niebanalność tej płyty.


Pozostałe płyty z zestawienia:

- Iron Maiden, 'The X Factor' (1995),
- KISS: „Unmasked” (1980),
- Judas Priest: „Nostradamus” (2008),
- Rush: „Vapor Trails” (2002),
- Creed: „Weathered” (2001),
- Def Leppard: „X” (2002),
- Green Day: „¡Uno!' '¡Dos!' + '¡Tré!” (2012),
- Metallica: „Reload” (1997),
- Linkin Park: „A Thousand Suns” (2010).









Źródło

Kiedy pierwszy raz usłyszałem This I love i wglębiłem się w tekst wzbudziło we mnie bardzo silne emocje. Podobnie było z Madagascar, czy Street of dreams. Shackler's jest do tej pory jednym z moich ulubionych utworów.
Nie da się jednak ukryć, że zarówno w Chinese Democracy, jak i w Maddy zabrakło czegoś z magii pierwotnych wersji. Taki los spotkał też, poniekąd The Blues. A może po prostu część z nas za bardzo była osłuchana z wersjami live/demami. Hm...

Ze względu na przecieki które pojawiały się już parę lat wcześniej nie było wielu zaskoczeń podczas słuchania finalnych wersji, ale pamiętam że jak usłyszałem tytułowy utwór już oficjalny, to po tym spokojnym intro jak weszły gitary a potem ten przeszywający wokal Axla to mnie wmontowalo w podłogę

Ze względu na przecieki które pojawiały się już parę lat wcześniej nie było wielu zaskoczeń podczas słuchania finalnych wersji, ale pamiętam że jak usłyszałem tytułowy utwór już oficjalny, to po tym spokojnym intro jak weszły gitary a potem ten przeszywający wokal Axla to mnie wmontowalo w podłogę

Brzmienie tej płyty jest niesamowite. Moim zdaniem to jedna z najlepiej wyprodukowanych płyt w historii.