NighTrain Station Guns N' Roses

interesuje mnie, co sądzicie o tym... tylko dzieci i dewoci pieprzący, że to głupota, bo tak, niech się nie odzywają... czy to akt odwagi, czy tchórzostwa? dla mnie zabić się to wielka odwaga, ale też egoizm... myśleliście kiedyś o tym?
moja przyjaciółka zabiła się w niedzielę wieczorem... to była jedyna osoba jaką kochałem... suka zostawiła nie tylko mnie, ale przede wszystkim dwójkę dzieci... one są niewinne i cierpią teraz, nienawidzę jej za to! choć wiem, że życie było dla niej bólem i sama wielokrotnie płakała przy mnie, że bardziej pragnie śmierci od szczęścia swych dzieci... a może im będzie lepiej bez niej... napisała parę miesięcy wcześniej w testamencie, że chciałaby abym to ja zaopiekował się jej dziećmi, ale wiem, że już to zgnoili przez jej niepoczytalność... a może mi wskazała drogę, może chciała mnie zachęcić i wiedziała, że dziadkowie będą lepszymi rodzicami od nas?

nie uważam, że samobójstwo dotyczy "chorych" ludzi. Wielu wybitnych ludzi popełniło samobójstwo, co tez nie oznacza, że każdy samobójca to geniusz. Wrażliwi ludzie czasem nie mogą sobie poradzić z bólem i wybierają tą drogę. Ja nigdy nie miałem myśli samobójczych, ale staram się zrozumieć tych, którzy decydują się na ten krok

jeżeli coś stałoby się mojemu dziecku, nie chciałabym już dłużej żyć...

chwała Ci za to. Szkoda, że przyjaciółka Slashera nie miała takiego podejścia

Dla mnie samobójstwo nie jest aktem ani heroizmu ani egoizmu. Według mnie osoba która postanowiła targnąć się na własne życie jest niepoczytalna i ma błędny sposób myślenia. Zabicie się wcale nie sprawi że będzie 'lepiej'. Przyniesie odwrotny skutek. Trauma dla rodziny i otoczenia, być może ktoś sobie pomyśli że to przez niego i też odbierze sobie życie.
Zupełnie inne zdanie mam natomiast o akcie prawdziwego heroizmu za jaki uważam oddanie własnego życia za kogoś. Ilu z nas potrafiło by tka jak Maksymilian Kolbe w obozie koncentracyjnym oddaż życie za innego człowieka, aby ten mógł wrócić do rodziny? TO jest albo akt heroicznego poświęcenia, albo czystej głupoty. Sami ocencie.

Smutne.

Nie obraź się co tu napiszę, skoro ty pokazujesz swoje przemyślenia publicznie więc ja też publicznie spróbuję odpowiedzieć.

Cóż, doszła do krytycznego momentu i... koniec.  Jeżeli była chora psychicznie  to należało się z tym liczyć iż prędzej czy później zrobi to. Jeżeli coś jej siedziało w głowie i mówiła tak jak ty tu przytoczyłeś "że bardziej pragnie śmierci od szczęścia swych dzieci..." - delikatnie mówiąc chory umysł, ciekawe czy wcześniej też już taka była - jeżeli tak to mogła trzy razy się zastanowić przed chęcią (no chyba że to był spontan) posiadania dziecka, że mając takie skłonności nie wyrządzi w przyszłości krzywdy swojemu dziecku/dzieciom. Niestety nie mogłeś być pewno przy niej cały czas (a kto by mógł, przecież trzeba jakos zarabiać na życie czyli wyjść do pracy itp.) i stało się. Nie wiem czy to są twoje dzieci czy jej z poprzedniego związku - szkoda ich, no ale jak rozumiem trafią do dziadków więc chyba dobrze się tam nimi zaopiekują - zawsze to lepiej niż jakiś dom dziecka.

Ja ze swej strony mogę powiedzieć że w 2004 roku byłem w takiej podbramkowej sytuacji że znikąd nie widziałem żadnej szansy na poprawę swojej sytuacji życiowej (było bardzo ale to bardzo nieciekawie, naprawdę wszystko się waliło ale nie wnikajmy w szczegóły) i powiedziałem sobie Marcin, jak się w 2005 karta nie odwróci - kończysz z sobą. Kiedy jesteś w takiej sytuacji wyłączasz się zupełnie - nie istnieje dla ciebie rodzina, dzieci itp. Jest pustka. No i się na szczęście odwróciła a pośrednio pomogło mi w tym to forum które mam w sygnaturce (autentycznie tak było, nie ściemniam) - rozmowy na temat i nie, kłótnie - miałem coś co mnie trzymało przy życiu. Jak tak sobie rozmawiałem to w międzyczasie doszedłem do wniosku że byłoby nie w porządku zostawić samą swoją matkę której wiele zawdzięczam w swoim życiu, byłby to chyba szczyt hipokryzji.  I tak dociągnąłem do początku 2005 roku i dalej już poszło, był to chyba najlepszy rok w moim życiu. Wydaje mi się iż teraz jestem silniejszy i mam nadzieję że się taka sytuacja już nie powtórzy.  Tyle ode mnie.
     

Samobójcy nie są - moim zdaniem - niepoczytalni, lecz po prostu wszystko im się wali i nie widzą sensu dalszego życia. Ale wydaje mi się, że samobójcy to osoby samotne - gdybym ja miała jakiś problem, z którego wyjściem teoretycznie byłoby samobójstwo, zwróciłabym się do rodziny, przyjaciół, psychologa, gdziekolwiek - ale nie odbierałabym sobie życia.
Moje życie nie jest kolorowe, mam wiele problemów jak każdy człowiek i im jestem starsza - jest ich więcej, ale żaden z nich nie sprawił, bym myślała o odebraniu sobie życia. I nie wydaje mi się, że będę chciała w przyszłości to zrobić - za bardzo kocham ten głupi świat i nie chcę się z nim na razie rozstawać.

Słyszałam przypadek (nie wiem, czy to była wiadomość na całą Polskę, czy tylko na mój rejon), że jedynym utrzymaniem człowieka był sad. Niestety, pogoda sprawiła, że żadne owoce nie urosły, nie dojrzały - gdy ten mężczyzna wszedł i zobaczył czarne owoce - popełnił samobójstwo.
No właśnie: taki wstrząs zmusił go do odebrania sobie życia. OK., rozwiązało to jego problemy, ale zostawił żonę, dzieci. Jak one same muszą sobie poradzić? W tym przypadku była to desperacja, rozpacz, ale z drugiej strony egoizm - zostawił rodzinę z problemami. Niestety, już o tym nie pomyślał.

Czasem po prostu brakuje sił...gdy życie staje się nie do zniesienia... Powody są różne,to,co śmieszne dla jednego, dla innego okazuje się tragedią,czymś nie do przezwyciężenia... Ucieczka,gdy nie widzi się innego wyjścia ze skomplikowanej sytuacji,z podłego życia,bez szans na zmianę.
 

Zapraszam do tematu o Kościele Katolickim Niestety ja se tam już nie popisze z wiadomych powodow

-----------------------------

Samobójstwo ...
Czasem może wydawać się że już nie ma po co.
Ja raczej nigdy nie doświadczylem jakiś specjalnych załaman emocjonalnych. Nie chcialem sie powiesic czy tez wejsc do wanny z suszarką.
Może dlatego że nie słucham często Nirvany

Żal mi ludzi, ktorzy targną się na swoje życie. To przejaw skrajnej bezradności i samolubstwa.
Samobójca nie myśli o swoich bliskich.

Nie można wybierać definitywnego zakonczenia gdy mamy do czynienia z przlotnym problemem

-----------------------------

DO SAMOBÓCY

DROGI SAMOBÓJCO
SKORO ZAMIERZASZ SKOŃCZYĆ Z SOBĄ ZRÓB COŚ DOBREGO, ABY TWA DUSZYCZKA NIE TUŁAŁA SIĘ PO ŚMIERCI LECZ POSZŁA DO KRÓLESTWA NIEBIESKIEGO

ZRÓB PORZĄDEK Z LUDZMI KTÓRZY NAMI RZĄDZĄ
CO CI SZKODZI ??
cO ZA RÓŻNICA CZY SAM TO ZRÓBISZ CZY ZDEJMI9E CIE SNAJPER LUB OCHRONIARZ BORU

-----------------------------
powyższy tekst ma chrakter czysto satyryczny Nie ma na celu urażenia niczyich uczuć czy poglądów