NighTrain Station Guns N' Roses

Kiedy czytam niektóre wątki odnoszę wrażenie (może mylne, nie wiem), że część z Was gdyby tylko mogła zrobiła by Axlowi laskę (i to nie tylko dziewczyny ). Oburzacie się za nazwanie Axla menelem. A może właśnie on jest menelem? I to mnie właśnie natchnęło.

Jaki jest wasz stosunek do gwiazd szeroko pojętego show-biznesu, muzyków, pisarzy, sportowców mniej lub bardziej znanych? Wzdychacie do plakatów z podobizną takiego kogoś czy jest on dla Was takim samym człowiekiem jak każdy inny? Ja uważam zajęcia, które oni wykonują za najnormalniejsze na świecie. Ich zawody pewnie są fajne, ale prestiż z tym związany jest chyba trochę zbyt przesadny.

Nieraz pewnie mieliście okazję kogoś takiego spotkać - czy to przez przypadek w supermarkecie, czy podczas jakiegoś eventu, czy po zakończeniu wydarzenia po dostaniu się za kulisy. Jak zostaliście potraktowani? Wiadomo, "gwiazdor" często miewa humory czy kaprysy. Poza tym to też są przecież zwykli ludzie, którzy najzwyczajniej w świecie są chamscy i prostaccy.

W mojej podstawówce często gościły znane osoby. Raz mieliśmy spotkanie z Michałem Żebrowskim i Andrzejem Sewerynem. Ten pierwszy bardzo chętnie rozdawał autografy, uśmiechał się i odpowiadał na nasze pytania. Seweryn zachowywał się jak kawał buca, odpowiedzi udzielał takim tonem, jakby pozjadał wszystkie rozumy, a na koniec powiedział, że autografów rozdawał nie będzie i po prostu czekał aż Żebrowski skończy. Żeby nie było, ja w kolejce po podpisy nie stałem i spłynęło to po mnie całkowicie, ale Ci którzy mieli ochotę na autograf byli trochę zawiedzeni. Mógł zrobić przyjemność dzieciom (najstarszy rocznik miał wtedy 13 lat).

Innym razem mieszane uczucia wzbudził we mnie Marek Saganowski. Pojechałem pod Legię, żeby zbierać autografy. Sagan był wtedy chyba największą po Arturze Borucu gwiazdą Legii i jedną z największych w całej lidze. Owszem, autograf dostałem, ale jak zapytałem, czy może być z dedykacją, usłyszałem tylko jakieś krótkie mruknięcie, które miało chyba oznaczać "nie" - co by mu szkodziło przed swoim zygzakiem napisać "Dla Adama" ? Kumpel zapytał się go o zdjęcia (piłkarze czasami mieli takie przy sobie i chętnie je rozdawali), na co ten nawet nie zwrócił na niego uwagi i sobie poszedł w dal. Nasz wzrok wyrażał wtedy tylko jedno - co za dupek.

Kiedy pracowałem w jednym z warszawskich hoteli (w tym samym, gdzie nocowali m.in. Rolling Stonesi i prawdopodobnie GN'R, ale tego na 100% nie mogę potwierdzić) urządzaliśmy bankiet dla ambasady meksykańskiej z okazji ich narodowego święta. Oprócz Meksykanów byli tam również politycy PiS-u, a wśród nich Nelly Rokita. Akurat mi przypadła w obowiązku obsługa tego przyjęcia, więc jak któryś z gości miał jakieś pytanie, musiałem służyć radą . Nelly zapytała o jakiś sos do szaszłyków. Rozmawiając ze mną skubała sobie tego szaszłyka, a jak skończyła, to powiedziała - Wie pan co, mam w domu takiego kwiatka, który strasznie mi się wije, i akurat ta wykałaczka będzie w sam raz na oplecenie go. Po czym owinęła tę wykałaczkę po szaszłyku w chusteczkę i schowała do torebki...

Żeby nie było, nie gardzę tymi ludźmi, szanuję ich za to, co osiągnęli, bo kosztowało ich to mnóstwo pracy i wyrzeczeń. Poza tym mam również bardzo miłe wspomnienia ze spotkań z takimi osobami. Raz zaczepił mnie na ulicy Stefan Szczepłek (spodobała mu się moja koszulka i pytał gdzie może taką kupić ), a raz Pelson z Molesty przegadał ze mną całą drogę w tramwaju (a podszedłem tylko się zapytać, kiedy wydają coś nowego). Obydwaj panowie podali mi rękę na pożegnanie.

Niestety panuje takie przeświadczenie, że osoba znana z okładek jest bardzo kryształowa, wszyscy są dla takich osób zdecydowanie bardziej mili i usłużni. Dużo rzeczy uchodzi im wśród społeczeństwa na sucho (np. zgwałcenie 13-latki, no bo w końcu artysta ma inną wrażliwość seksualną). A jak widać zdarza się i komuś takiemu przykleić gumę pod stolikiem w drogiej restauracji . A jakie Wy macie doświadczenia z takimi osobami?

nie spotkałem nikogo znanego poza (o ile można go uznać za osobę znaną) szymonem wydrą którego rodzice/on sam mieszkali/ją w poblizu mnie - kilka razy w osiedlowym sklpie 

co do pierwszej części tematu to tak, uważam ich za normalne osoby jednak axel guns to wyjątkowa osoba, chyba bym zaniemówił gdybym miał z nim rozmawiać

Jak się żyje w wielkim mieście to i trochę ludzi się sławnych widuje

Zacznę od piłkarzy. Kiedyś tez chodziłem na treningi Legii po autografy. Większość poza Grzesiem Szamotulskim nigdy nie robiła problemów - Szamo zawsze musiał się do czegoś przyczepić, zanim złożył podpis, a to, że jeszcze sprzętu z bagażnika nie zdążył wyładować, a to, że na świstku papieru chce podpis itp. Najbardziej profesjonalnie do sprawy podchodził Cezary Kucharski, który woził własne zdjęcia z podpisem. Natomiast bardzo rozczulający był nigeryjski napastnik Kenneth Zeigbo (ktoś go jeszcze pamięta ???), który z wielkim uśmiechem na ustach mówił "spoko, spoko" i się podpisywał Potem im byłem starszy to mniej mnie interesowali piłkarze, a bardziej to co się dzieje na trybunach. Piłkarze byli rok, dwa i szli dalej, rzadko który zasługiwał na jakiś większy szacunek.

Z innych sławnych osób, to u mnie na osiedlu mieszkał kiedyś Hubert Urbański, który często chodził z żoną i dziećmi na spacery do Wilanowa. Mówiło się dzień dobry z grzeczności i tyle.

Dużo sławnych osób poznałem na praktykach w Polskim Komitecie Olimpijskim, było to akurat tuż przed Igrzyskami w Turynie. Oczywiście mnóstwo dawnych sław sportowych pracowało tam na co dzień, z medalistami olimpijskimi - Ireną Szewińską, Kajetanem Broniewskim, Adamem Krzesińskim i Dorotą Idzi na czele. Attache misji był wtedy Boniek, który parę razy wpadł na "kawkę" do Ś.P. prezesa Nurowskiego. A podczas corocznego Spotkania Noworocznego Rodziny Olimpijskiej było dużo polityków, celebrytów itd. Siedziałem wtedy na recepcji i na chwilę zajrzał do Nas Ryszard Kalisz - i o ile komuchów i lewactwa nie trawię, to akurat on wydał się bardzo sympatycznym i kulturalnym człowiekiem, widać, że ma dystans do siebie i swojej tuszy Dzień przed tym spotkaniem do biur PKOL-u wpadł BOR z owczarkami niemieckimi na smyczy, żeby sprawdzić teren przed przybyciem Prezydenta Kaczyńskiego. Lecha i jego małżonki niestety nie widziałem. Bardzo miło wspominam ten czas, bo tak naprawdę co chwilę przychodził ktoś mniej lub bardziej sławny. Dzięki tym praktykom poznałem prezesa Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego, który był potem promotorem mojej pracy licencjackiej o tej dyscyplinie. O której zresztą do dnia dzisiejszego mam marne pojęcie Ale ludzie sportu to w dużej mierze bardzo sympatyczni ludzie. Aha no i poznałem tą Panią http://www.danutadmowska.pl/galeria.htm Tez bardzo sympatyczna osóbka

Do muzyków miałem mniej szczęścia. Właściwie to udało mi się chwilę pogadać z Jankiem Pęczakiem, gitarzystą T.Love.
Aha no i byłbym zapomniał o telefonicznej rozmowie z Bumblefootem

Mam również autograf z dedykacją od Ś.P. Kazimierza Górskiego, zdobyty przez znajomego. Nigdy Pana Kazimierza nie poznałem i nie zamieniłem z nim słowa.

Podsumowując to większość znanych ludzi, których poznałem jest bardzo sympatyczna. Nie byli to jednak ludzie z pierwszych stron gazet, o których się mówi, że "wyżej srają niż dupę mają". NIgdy czegoś takiego nie doświadczyłem, co nie znaczy, że takich ludzi nie ma.

Kończąc swoją wypowiedź chciałbym oznajmić, że sam kiedyś byłem w TV, w jakimś materiale o szkolnictwie, który kręciła TVP3 Warszawa w mojej klasie w liceum (jedno zdanie powiedziałem, ale zawsze). Byłem także na okładce "Naszej Legii" w lipcu 2006
Ahh ta sława

PS. Chciałbym kiedyś usłyszeć głos Magdaleny Cieleckiej No i oczywiście ją zobaczyć, dotknąć itp.

Muzyków nie traktuję jako gwiazdy, tylko za ludzi, którzy grają bardzo dobrze na swoim instrumencie i mają pomysły na piosenki. Najczęściej po koncertach czekam żeby dali podpis na płycie/plakacie. Acid Drinkers po każdym koncercie wychodzą jeszcze żeby porozdawać autografy, porobić zdjęcia, mi na razie udało się dorwać tylko Jankiela, bo kolejka do szatni była długa, a Popcorn śmignął obok mnie z jakąś dziewczyną mówiąc "zaraz będę, to pogadamy" - oczywiście nie wrócił na Thanks Jimi we Wrocławiu rok temu był wysyp znanych muzyków na ulicach Wrocławia. Szedłem z kolegą, a nagle obok mnie Titus szedł udzielić wywiadu, potem spotkaliśmy nikomu nie znaną wcześniej Luxtorpedę jak spacerowali po rynku, jako, że od początku się interesowałem tym zespołem to poprosiłem o zdjęcie, a po zdjęciach Drężmak spytał się mnie czy mam już płytę - na 10 dni przed premierą, a żadnych wycieków nie było odpowiedziałem "no jak, premiery nie było" a on z kieszeni dwa egzemplarze wyciągnął potem po koncercie w Poznaniu podszedłem do niego i dał mi kostkę, po kolejnym udało mi się zebrać autografy od wszystkich poza Hansem i Litzą, Hansa dorwałem przed kolejnym koncertem, ktoś go dostrzegł jak wchodził do palarni akurat muzycy Luxtorpedy zawsze wychodzą do swoich fanów i można porozmawiać absolutnie o wszystkim.
Po występie Neonówki u mnie w Swarzędzu też rozdawali autografy, podszedłem i akurat ze mnie zaczęli sobie żarty robić, bo aparat ortodontyczny miałem ale jak byli Łowcy.B to widać było, że nie bardzo im się chce, stali, ale podpisywali, a jak zdjęcie to było westchnienie i "no dobra".
Co do piłkarzy to teraz już mniej oni obchodzą, ale jedną sytuację miałem taką, którą ciężko komukolwiek będzie powtórzyć. Kotorowski mieszkał w Swarzędzu i którejś soboty po zbiórce ministranckiej kolega, którego babcia jest gospodynią na probostwie, powiedział mi żebym przyszedł na ślub bo Kotorowski bierze. No to ja stwierdziłem "a dobra, najwyżej ściemniał" - ale nie, wchodzę do zakrystii, a tam Krzysiek z żoną podpisują jakieś papierki. Potem ślub, wychodzimy z księdzem a wśród tłumu Reiss, Zbyszek Zakrzewski, bodajże Mariusz Mowlik, kilku jeszcze, teraz już nie pamiętam. Po mszy podszedłem do nich, wziąłem autografy i odszedłem, nie chciałem przeszkadzać w świętowaniu tak jak zebrani pod kościołem ludzie w szalikach, koszulkach Lecha, podchodzili do Kotorowskiego po podpis i nawet życzeń nie złożyli Bosackiego kiedyś spotkałem na meczu siatkówki, jakiś mecz II ligi, z kolegą poszliśmy na "lożę vipów", nikt tam nie pilnował, stali tylko dziennikarze jacyś, a później przyszedł Bosacki który wtedy miał kontuzję i w tamtym budynku miał rehabilitację. Fotki, wszystko miło przyjemnie i git. Kiedyś jeszcze jak miałem może 7 lat, w Swarzędzu był turniej halowy, grał Lech m.in. i na trybuny wszedł jakis facet o kulach, brat szybko dał mi długopis, świstek papieru i kazał iść, okazało się że to Arkadiusz Głowacki był
ogólnie to z chamstwem i buractwem się nie spotkałem, może to dlatego, ze widzę kiedy mogą stroić fochy

Ja też się nie spotkałam z żadnym buractwem (sama też nie jestem burakiem  ). Ale z drugiej strony mogę zrozumieć poniekąd takich "buraków". W sumie to też ludzie. Czasami mają ochotę na anonimowość, (na przykład w kolejce w sklepie za bułkami). Albo odpoczynek (po dobrze wykonanej pracy - czy to po koncercie, czy po występie kabaretowym, czy po meczu, czy po spektaklu w teatrze). Wy pewnie też chcielibyście po robocie mieć święty spokój Ale jak to mówią: "cena sławy".
Poza tym "sława" przydaje atrakcyjności. Coś jest w powiedzeniu, że facet z instrumentem staje się bardziej atrakcyjny   co nie zmienia faktu, że z tą "laską" robioną Axlowi to gruba przesada. Tak jak gwiazdy kozaczą, tak i usserzy (usserki?) tego forum mogą trochę pokozaczyć, pisząc czego to oni by nie zrobili jakby spotkali Axla. A prawda jest taka, że albo nie otworzyliby gęby, albo zapomnieli języka i stali jak wryci, a Axl (skądinąd wierzę, że zachowuje się wobec fanów uprzejmie ) pewnie machnąłby ręką na kogoś, kto nie wie co powiedzieć.

Gnatek, zgadzam się. Dla mnie samej to jest przeżycie. Ale nie mogę powiedzieć, że nie jestem w stanie ich zrozumieć, (inna sprawa, że oczywiście wkurzyłabym się gdybym została tak potraktowana ).

Ja z kolei mam doświadczenia z portugalską trójcą z Realu. Poszliśmy na stadion Polonii, gdzie niedawno przed meczem sparingowym z Polska trenowała reprezentacja Portugalii. Kiedy moja koleżanka zawołała Pepe (tak, to ten brutal gotów skopać każdego za byle co, poza tym cham i głupek) do ogrodzenia, by podpisał się jej na koszulce Realu, ten uśmiechnął się, podbiegł (mimo, ze własnie były zajęcia), podpisał sie, chwilę porozmawiał. Cristiano Ronaldo (kolejny "burak", narcyz i cham) uśmiechał sie przez cały trening, kilka razy pomachał, nawet pokazał jakąś sztuczkę dla nas. Fabio Coentrao też często zerkał z uśmiechem w naszą stronę, mrugał do nas i pomachał nam na koniec. Niby nic, ale przecież nikt by sie nie zdziwił, gdyby mieli na nas kompletnie wyj***ane.

A Axl jest taki, jaki jest, bo świat jest, jaki jest. To nie Titus, tylko legenda. Gdyby miał się ze wszystkimi sciskać, to by mu rąk nie starczyło. Autografy dawał, a potem można je było kupić na e-bayu. Rozmawia z fanami, a fani zamiast go słuchać, to maja telefony w rękach, żeby to wrzucić na youtube'a. Fotka to juz nie jest pamiatka, tylko środek lansu na fejsie. I tu Axl ma racje, że przestał sie bawić w spotkania z fanami itd., bo dla fanów ważniejsza od niego jako osoby, jest jego zdjecie czy filmik z nim. Moim zdaniem, sam Axl jest dość miły i przyjazny dla ludzi, co widać na niektórych nagraniach - prawdziwy problem to móc się do niego dostać, by tą chwilę porozmawiać. Jakbyście już Axla spotkali, to myślę, że by się na Was nie wypiął, tak jak wspomniany wcześniej Seweryn. Tylko weź go i spotkaj.

Nigdy nie miałem głowy do oceniania liczebności tłumu. Na oko było ze 150 - 200 osób, nasza grupka liczyła 6.