NighTrain Station Guns N' Roses

A do pracy o 6:00 kto wstanie? 

W sobotę na Ale Kino o 20:10 jest Easy Rider. Nigdy tego nie widziałam, ale będę oglądać choćby dlatego, że mam bzika na punkcie motorów!

W sobote o 20:10 sie nie siedzi przed telewizorem. Prawda QoR? 

Dlaczego nie? To powiedzcie mi Ludzie Kochani co ja mam niby robić w sobotę wieczorem? Będę siedzieć przed tym cholernym telewizorem, oglądać ten film, bo szaleję za motorami i obżerać się łamiszczękami. Tak. To jest sobotni wieczór osoby, która... nie ma co robić w sobotę wieczór. To proste.

Dobrze. Zrobię to w niedzielny wieczór, bo teraz już naprawdę muszę iść.

W niedzielę, na TVP1 o godz. 22.50 "Dzienniki motocyklowe"

Film biograficzno - obyczajowy, 121 min, USA/Wielka Brytania/Argentyna/Chile/Francja 2004
Reżyseria: Walter Salles
Scenariusz na podstawie dzienników Ernesta Che Guevary i Alberta Granado: Jose Rivera
Aktorzy: Gael Garcia Bernal, Rodrigo de la Serna, Mia Maestro, Mercedes Moran, Cristian F. Chaparro,
Cristian Arancibia, Gabriela Aguilera, Gustavo Morales, Gustavo Bueno

Uhonorowana Oscarem 2005 za muzykę, nagrodą BAFTA dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego oraz wieloma innymi nagrodami na różnych festiwalach i przeglądach, opowieść o wewnętrznej przemianie młodego, beztroskiego chłopaka z klasy średniej w idealistycznego rewolucjonistę. Chłopak nazywał się Ernesto Guevara de la Serna.
Brazylijski reżyser Walter Salles, twórca głośnego "Dworca nadziei", nie sięgał jednak do czasów, gdy jego bohater, już jako El Che, obalał na Kubie, u boku Fidela Castro, rząd Fulgencia Batisty, czy organizował później lewicową partyzantkę w Kongo i Boliwii. Ograniczył się do kilkumiesięcznego epizodu z młodości Guevary. Tych kilka miesięcy miało jednak zasadniczy wpływ na człowieka, który stał się symbolem wszystkich ruchów lewicujących.
W styczniu 1952 r. dwaj młodzieńcy z dobrych rodzin: 23 - letni wówczas Ernesto, student medycyny z Buenos Aires, rozpieszczany przez rodzinę astmatyk, oraz jego 29 - letni przyjaciel Alberto Granado, pełen radości życia biochemik, zawołany kobieciarz i wyborny tancerz, wyruszają w podróż po Ameryce Południowej. W ciągu ośmiu miesięcy zamierzają pokonać ponad 10 tys. km. Trasa wiedzie z Buenos Aires, przez Patagonię i Andy do Chile, a stamtąd do Peru i Amazonii, aby zakończyć się w wenezuelskim Caracas. Przyjaciele wyruszają w tę długą drogę na starym motocyklu Norton 500, który pieszczotliwie nazwali "Poderosa". Nie przyświeca im żaden ideowy cel, kierują się młodzieńczą ciekawością świata, chęcią zobaczenia na własne oczy tego, o czym dotąd czytali tylko w książkach. Po drodze poznają różne miejsca i ludzi, Ernesto zakochuje się po raz pierwszy, Alberto zalicza przelotne romanse. Raz lądują motocyklem w rowie, kiedy indziej wiatr porywa im namiot. Dzięki artykułowi w jakiejś lokalnej gazecie, przedstawiającemu ich jako dwóch słynnych lekarzy, miejscowy mechanik za darmo naprawia im motocykl, ale już nie daruje zniewagi, gdy Ernesto zbyt obcesowo podrywa jego żonę. "Doktorzy" uciekają w popłochu. Kiedy "Poderosa" ostatecznie pada w Chile, muszą dalej wędrować piechotą, licząc na życzliwość innych kierowców. Stopniowo do zabawnych przygód obu przyjaciół dochodzą te bardziej dramatyczne. Spotkanie z robotnikami rekrutowanymi do kopalni miedzi Chiquicamata czy rozmowy z ubogimi Indianami uświadamiają im, jak wielu ludzi jest wyzyskiwanych, wykluczonych z głównego nurtu życia społecznego, skazanych na życie w nędzy, pozbawionych dostępu do edukacji. Wizyta w starożytnym mieście Inków Machu Picchu pozwala im poczuć dumę z bycia spadkobiercami tej niezwykłej kultury, a kilkutygodniowy pobyt w prowadzonej przez zakonnice kolonii trędowatych Sao Paulo jeszcze bardziej uwrażliwia ich obu na ludzką krzywdę i cierpienie. Wbrew własnemu pochodzeniu Ernesto opowiada się całym sercem po stronie tych nędzarzy. Krystalizują się jego poglądy i życiowe cele. Nikt i nic nie zawróci go już z obranej drogi.

Wczoraj na TVP2 bardzo ciekawy dokument leciał - o zabójstwie Barbary Blidy