NighTrain Station Guns N' Roses

Wyszperałam ostatnio świetną włoską książkę, "Rock Bazar. 575 historii z dziejów rocka", a natknąwszy się na rozdział dotyczący Duffa, pomyślałam, że dobrze będzie go przetłumaczyć.
Jeżeli umieszczam go w złym miejscu, proszę o przeniesienie go gdzie indziej.


"Książka może uratować życie


W czerwcu 1994 roku muzycy Guns N’ Roses znaleźli się na rozdrożu. Mieli na koncie oszałamiającą karierę i świat u swoich stóp, ale przyszłość miała dla nich w zanadrzu kłótnie, niepowodzenia, rozpad i bolesne niespodzianki.

W roku 1993 dobiegł końca legendarny Use Your Illusion Tour. Jakiś czas potem Gunsi wypuścili The Spaghetti Incident? – kontrowersyjny album, na którym Axl, wbrew woli kolegów z zespołu, umieścił jako ukrytą piosenkę cover Look At Your Game, Girl Charlesa Mansona, oskarżanego o zabójstwo Sharon Tate i masakrę w Bel Air. Gunsi odebrali także nagrodę World Music Awards jako najlepszy zespół hardrockowy, ale powoli stawało się jasne, że coś jest nie tak. I to zarówno z zespołem, jak i z poszczególnymi jego członkami.

Nie tylko Axl i Slash zmagali się ze swoimi paranojami. Duff McKagan również. W tamtym czasie był już w Los Angeles i od pięciu tygodni walczył z uzależnieniem, przeplatając lepsze chwile z atakami paniki. Rozstał się z żoną, porzucił dawnych przyjaciół i usunął ich numery telefonu, żeby nie ulec pokusie i nie powrócić do picia i narkotyków.

W tamtych trudnych czasach w sukurs przyszły mu trzy rzeczy. Co ciekawe, nie było wśród nich muzyki.
Przede wszystkim Duff kupił sobie nowy rower górski, na którym jeździł praktycznie całymi dniami.
Po drugie, odkrył, jak wielką przyjemność może sprawić wieczór przed telewizorem. Pasjami oglądał programy poświęcone historii, a zwłaszcza wojnom.
Po trzecie, zaczął czytać. Głównie Ernesta Hemingwaya. Znalazł w domu stare wydanie powieści Komu bije dzwon. Kiedy na odwrocie okładki przeczytał, że opowiada ona o wojnie domowej w Hiszpanii, pomyślał, że nie mógł trafić lepiej. Owego dnia nie przyszło mu jednak do głowy, jak ważna okaże się dla niego ta książka.
Na którejś stronie natknął się na fragment:

Ze wszystkich mężczyzn pijak jest najwstrętniejszy. Złodziej, kiedy nie kradnie, jest taki sam, jak każdy człowiek. Szantażysta nie krzywdzi swoich. Morderca może w domu obmyć sobie ręce. Ale pijak śmierdzi i rzyga we własne lóżko, i rozpuszcza sobie wnętrzności w alkoholu.

Zrozumiał, że te słowa były o nim. Stało się dla niego jasne, że musi odbić się od dna. Niebawem poszedł do księgarni i kupił więcej książek Hemingwaya. Pożegnanie z bronią, Zielone wzgórza Afryki, Stary człowiek i morze… Pochłaniał je równie zachłannie, jak onegdaj alkohol".       


Tłumaczenie z: Massimo Cotto, Rock Bazar. 575 historii z dziejów rocka, tom 2, Vololibero, Mediolan 2015, rozdział 466.   


 

Jeżeli ktoś nie czytał jeszcze autobiografii Duffa to polecam. Mi dała mega kopa motywacyjnego i śmiało mogę powiedzieć, że jego książka może zmienić, a nawet uratować życie

Jest w niej mowa o książkach, z tego,  co pamiętam, trochę szerzej, niż tu.

Zgadzam się z przedmówcą. Poza tym Duff zawsze wydawał mi się najbystrzejszy z chlopaków w zespole.

Być może dlatego, że w szkołach katowali nas (z całym szacunkiem dla tekstu) "Starym człowiekiem i morzem", zamiast pokazywać arcydzieła w rodzaju "Komu bije dzwon". 

nic nie ujmujac Hemingwayowi, ale akurat Pozegnanie z bronia jest nudne i przewidywalne