NighTrain Station Guns N' Roses

No dobrze, z dziesięć przesłuchań za mną...
Pomiędzy odsłuchiwałem losowo  kawałki z AFD i UYI...
I co? Wszelkie porównania nie mają sensu, chyba, ze mówimy o samym wokalu.
I tutaj uważam-  jako fan- że Rudy dał radę. To album nie dla wszystkich.  Ja dorastałem słucchając GNR, byłem więc przyzwyczajony do głosu i darcia Axla. Mimo to, momentami, te wysokie tony rzeczywiście są trudne do słuchania, jakieś zbyt ambitne, powiedziałbym dla koneserów. Odnosiłem wrażenie, jakby czasami chciał pokazać, zupełnie niepotrzebnie, wybitne mozliwości, skale, jakiś patetycznyi rozmach. Zdecydowanie nie dla każdego. Dziś w Dzienniku jest świetny artykuł o GNR, warto przeczytać kim był  Axl i jak sie zmienił przez ten czas. Czytając to i słuchając CHD, stwierdzam, że Axl to już nie ten zbuntowany rocker, kojarzy mi się bardziej z jakimś odseparowanym od świata geniuszem, który siedzi gdzieś przy pianinie w samotności i pisze swoje, niezrozumiałe dla mas, Utwory (nie piosenki). Te Utwory docenią wyrobieni słuchacze. Czy ja  to czuję? Powiem tak, ta płyta jest coraz lepsza z każdym odsłuchaniem. Mi bardzo brakuje tego brudnego, garażowego grania. Akcenty przeniesione zostały w bardziej spokojne rejony, chocby takie Prostitute, świetny kawałek, ale już zupełnie nie jak starzy GNR, jak dla mnie nieprzypadkowo ostatni kawałek, końcówka to dla mnie sygnał, że  cdn.  Stylistyka, której oczekiwałem, zamknęła sie właściwie w pierwszych trzech kawałkach. One kopią i szkoda, że cała płyta nie jest taka. Później ten nastrój wraca gdzieś dopiero przy końcówce Scraped. Pozytywnie zaskoczył mnie Rhiad, moze dlatego, że nie słuchałem leaków tego kawałka. Sorry jest genialne, wspaniały tekst i to, moim zdaniem, powinny być tego rodzaju "ballady" na płycie z takim niskim wokalem, to się nie może nie podobać. I jest do zaspiewania na trasie, a mam wątpliwości czy np. koncertowo w wersji z płyty da radę z TIL. Płyta nierówna, Axl żongluje różnymi pomysłami, może to kwestia kolejności piosenek. Po pierwszych trzech, które robią świetne wrażenie, dobrym wyborem jest Streets of Dreams, ale ITW jeśli w ogóle powinno sie znaleźć na płycie jako, powiedzmy, ciekawostka w zakresie róznorodności, to na pewno nie w tym miejscu i nie po balladzie. TWAT bardzo dobre z minusem, mi czegoś brakuje w gitarach w drugiej części (swoją drogą Axl również udziela sie tu na gitarze:) CiTR- takie trochę popowe? Podobałoby sie bardziej , gdyby takich kawałków było 3/14, a nie z osiem. Czegoś brakuje. Wersja chyba z 2006 r. mi podobała się bardziej, ta jest przearanżowana. Scraped, Rhiad i Sorry to ciekawa część płyty i tu odżywam na nowo. Szkoda, że późniejnie jest od razu Madagascar, bo ten trwałby dalej. IRS nie pasuje mi tu, psuje nastrój, w ogóle jest nijaki, nie mam ochoty do niego wracać, dużo lepiej brzmiał na trasie. TIL wybitna, ale wątpię, czy będzie to hit w komercyjnych radiach (nie mówię, że nie na listach), to nie ten target, za trudne dla typowego słuchacza. Wątpie też, czy będzie grane regulartnie na koncertach (te przeciagnięcia są b. trudne). Prostitute- doskonałe na zakończenie. Płyta byłaby wybitna, gdyby trzymała sie konwencji 3 kawałki szybkie, jedna wolniejsza. Ponieważ szybkie są CHD, SR, B, S, RntB, tak więc po obiecującym początku ta płyta zwalnia i jest troche tak, jakw  zakończeniu artykułu w Dzienniku, że jest bardziej dla 40 latków z niespłaconym kredytem hipotecznym, którzy siedzą w kapciach i popijają whisky słuchając, a nie dla buntowniczych, rozwalających wszystko, co spotkają na swej drodze młodziaków z lafayette w stanie indiana...
Atuty: dopracowanie muzyczne, aranże, różnorodne możliwości, że wreszcie jest...
Minusy: jak dla mnie akcenty za bardzo na spokojne kawałki, za dużo lala, nana, ay-o,a-y-o itd, czegoś brakuje CITR, M i coś z gitarami w TWAT (który, w ogóle jest świetnym kawałkiem, trudnym do zaśpiewania, spróbujcie sami:)
Ogólnie: 4+/6

Płytę mam od wtorku, więc już wiele razy ją przesłuchałem. Podoba mi się.
Widziałem porównania do starych Gunsów. W ChD nie ma tego, co oni prezentowali. Nie ma, jak ktoś wspomniał, nutki garażowego grania, melodyjności slash'a itp. Czasami mi też tego brakuje, bo bardzo to lubiłem. Muszę sobie niekiedy dla odskoczni po takich płytach jak ChD zapodać Nightrain, Be The Ball snakepitów czy Slave To The Grind - ale to na słuchawkach. Na wieży i bardzo głośno ChD ma kopa! Dla mnie to są po prostu nowi Gunsi. Wydanie tej płyty coraz bardziej uniemożliwia reunion. Poza tym ciekawe jakie relacje miałby teraz stary skład ze sobą? Skoro już są tak podzieleni, to chyba nic w czym czuć tą "rodzinę, zespół", co było na UYI i AFD by nie wyszło. Axl tworzy już inną muzykę, ale jeśli ma prawa do nazwy Guns N' Roses, to nie mam nic przeciwko, żeby pod nią występował. Axl rusza w nową drogę, ja jadę z nim. Uważam, że stare były płyty były lepsze, ale bardzo mi się nowa muzyka podoba. Wtórności nie można zarzucić, za co kocham Gn'R. Stare były wybitne w latach 80, 90. Nowa jest wybitna w XXI wieku!

Teraz o samym ChD:
Chinese Democracy to dla mnie bardzo, bardzo dobra płyta. Uwielbiam wysokie tony Axla i jego wokalizę, dzięki czemu jeszcze bardziej polubiłem tę płytę. Jestem otwarty na nowości, więc jego eksperymenty mi mocno nie przeszkadzają. Krążek najbardziej mi się podobał podczas pierwszego słuchania - stare kawałki mam osłuchanie, a tu wreszcie wokal Axla w czymś nowym. Uświadomiłem sobie jak bardzo lubię słuchać tego gościa. Potrafi sporo klimatu i uczuć oddać za pomocą głosu - to się ceni.
Najbardziej lubię: pierwsza trójka, TWAT, RN'TB, Sorry, Madagascar, TIL. Najbardziej nie podoba mi się I.R.S..  If The World jest dziwne, ale może być  . Początek w Scraped mało oryginalny. Prostitute dobre na zakończenie płyty, ale w środku by przeszkadzało. Uwielbiam solówki: wszystko około i po 3 minucie  w Rn'TB i 4:20 w Prostitute. Bez ładu i składu, ale wspaniałe. Teksty na całej płycie bardzo dobre. Poza tym wolałbym więcej szybszych kawałków.
Płyta eksperymentalna, ambitna, za**sta. Aby lepiej wyłapać całą muzykę - warto przesłuchać na słuchawkach. Z niecierpliwością czekam na kolejną.                                   
Ocena 8.5/10.

Początkowo myślałam, że wiecej jest ballad niż rockowego łupania na jakie czekałam... Ale do czasu, bo im dłużej słuchałam, tym bardziej zaczynało to przypominać hard rock z prawdziwego zdarzenia! Mój brat stwierdził, że płyta jest o wiele mocniejsza od AFD czy UYI ale to chyba dobrze. I fajnie, że się czymś różni bo co to za artysta, który gra w kółko to samo? W niektórych kawałkach aż buty spadają i zgadzam się z wcześniejszymi wypowiedziami: to trzeba przesłuchać na słuchawkach. Genialne są te przejścia od jednej słuchawki do drugiej. Zostałam uwiedziona

mi się wydaje, że na płytę trzeba było czekać tak długo, bo przez te 12-13 lat Axl głęboko myślał nad tekstami, czy np. powinno być "Oooh la la", czy może "na na na", albo raczej "ra ra ra"... Ostatecznie zdecydował się na "Lana nana na na na" więc nie dziwmy się, że to tyle trwało...

Słuchajcie, spytam od czapy i troche przypokemonie - nie miałem okazji śledzić wszystkiego : czy była kiedyś informacja , wskazówka, cokolwiek..skąd w ogóle tytuł i oprawa płyty ?

Cytat z artykułu, do którego link podrzucił w shoucie Jag, w sumie chyba najlepiej wyraża moją ogólną opinię o nowej płycie: "Chinese Democracy ma być jego (Axla)wielkim powrotem na scenę. Jednak niektórzy znajomi Axla twierdzą, że zdecydował się na wydanie płyty nie po to, by zwrócić na siebie uwagę, lecz by znów mieć święty spokój."

Po kilku i dokładnych przesłuchaniach musze stwoerdzić z przykrością, że Axl chyba zmarnował te 15 lat. Słuchając tej płyty mam wrażenie, że niektóre utwory były robione po prostu na siłe i są strasznie przekombinowane. A nie zapominajmy, że marka Guns N' Roses do czegoś zobowiązuje i po tylu latach czekania każdy spodziewał się naprawde dobrego hard rockowego albumu, a tak dostalismy płyte pop-rockową. Rozumiem to że Axl nie chciał się ograniczać, ale tutaj chyba troszke przesadził z tą różnorodnością.  Brakuje tutaj typowo ostrych rockowych kawałków do jakich nas ten zespoł przyzwyczaił. Najsłabszym ogniwem tego albumu jest z pewnością If The World, Madagascar(po tym kawałku spodziewałem się najwięcej dobrego) no i  Street Of Dreams.  Do tych naprawde dobrych utworów zaliczyłbym Chinese Democracy, Shacler's Revenge, Better, Scraped, Sorry. Reszta to średnio-dobre utwory. Tak więc jak na 15 lat tworzenia płyty, to Axl zbytnio się nie popisał, bo mogło być lepiej. Ale mam nadzieje, że nastepny album bedzie lepszy i o ile oczywiście sie ukaże.