NighTrain Station Guns N' Roses

Myślę sobie ,że powinno być tak aby wszyscy ludzie w tym niepełnosprawni powinni mieć możliwość takiego samego dostępu do życia publicznego jak pełnosprawni ludzie   żeby nie trzeba było integrować wg. mnie to jest właśnie normalność   . Pamiętam ,że jak przyjechałam tu pierwszy raz to zobaczyłam wielu niepełnosprawnych  samodzielnych ludzi co rzuciło mi się w oczy i pomyślałam sobie  czy ich jest tu więcej , nie po prostu mają swobodę  dzięki temu są szczęśliwsi nie zamknięci w czterech ścianach i  mogą sobie sami jechać na spacer lub do sklepu .Kiedyś przez killka m-cy wynajmowaliśmy mieszkanie w budynku w którym mieszkają starsi ludzie i niepełnosorawni ,mieszkanie było na 2 -im piętrze ale beż problemu mogła się t tam dostać  osoba na wózku, pod prysznicem znajdowało się przymocowane specjalne krzesełko  ,żeby  można było się samemu umyć po prostu bajka .Może gdyby w sejmie było więcej niepełnosprawnych to może pomyślano więcej o tym .Nie wiem czy mam rację ale myślę ,że ludzie niepełnosprawni chcieliby aby dostrzec w nich po prostu człowieka , nie chorego, ale po prostu człowieka i przede wszystkim umożliwić im wyjście  z czterech ścian  żeby   nie byli więżniami we własnym domu.

A ja bym jej tak łatwo negatywnie nie osądzała - jako osoba mająca codziennie styczność z rodzicami upośledzonych dzieci może mieć swoją rację.

Może rzeczywiście sformułowanie niezbyt fortunne, ale prawda jest taka, że każdy rodzic jest troszkę "skrzywiony" na punkcie swojego dziecka, niezależnie od tego, czy jest ono pełnosprawne czy nie

 

Może rzeczywiście sformułowanie niezbyt fortunne, ale prawda jest taka, że każdy rodzic jest troszkę "skrzywiony" na punkcie swojego dziecka, niezależnie od tego, czy jest ono pełnosprawne czy nie

No tak dokładnie tak jest ,z tym się muszę zgodzić.

Ręce opadają...

Hmm.. W mojej szkole jest chłopak, który jest niepełnosprawny. Oprócz tego, że ma coś z nogami od urodzenia (nie potrafię zdefiniować dokładnie), to na dodatek ma niezbyt ciekawą sytuację rodzinną. Ale myślę, że nikt go w budzie nie dyskryminuje, ludzie raczej starają się mu pomóc.
On nie jest tak konkretnie niepełnosprawny, ale ma coś z nogami w ten sposób, że przezwyciężył to i daje rade trochę przejść sam, ale domyślam się, ze to dla niego trudne. Bo jako tako moja szkoła nie jest przystosowana do niepełnosprawnych uczniów, ale po schodach chłopak daje rade, czasem mu ktoś plecak podrzuci jak ma gdzieś wyżej lekcje.

Naprawdę nie jestem w stanie wyobrazić sobie niepełnosprawności. W jakimkolwiek wariancie, że się tak wyrażę. Szczerze, gdyby nagle zostało mi coś odebrane, np. możliwość chodzenia to nie wiem czy bym to psychicznie przeżyła. Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Dlatego podziwiam tych ludzi, mimo że raczej nie mam w swoim gronie znajomych kogoś takiego, tzn. nie doświadczyłam otwartej rozmowy z osobą niepełnosprawną. I szczerze na co dzień raczej też nie przychodzą mi do głowy refleksje, możliwe że autosugestywnie nie mam ochoty o tym rozmyślać.
A dyskryminacji w jakimkolwiek wariancie, czy niepełnosprawności czy preferencji seksualnych nie lubię.

Dobre pytanie. Wydaje mi się, że sukcesy sportowe to sukcesy sportowe i nie ma znaczenia czy są to niepełnosprawni sportowcy, czy też nie.
Ale ja tak z innej beczki troche, aczkolwiek wciąż w temacie.
W gimnazjum chodziłam do klasy z niepełnosprawną dziewczyną. Miała poważne problemy ze słuchem. Zaczęła mówić bardzo późno, a do bodajże 4 roku życia nic nie słyszała. Miała oczywiście być traktowana tak jak reszta klasy, ale wiadome bylo, że miała u nauczycieli "taryfe ulgową". Pracowała równie ciężko, nie ujmuję jej tego. Była bardzo pilna i sumienna, ale nauczyciele i tak jej dużo "odpuszczali", chociaż była w stanie zrobic coś tak samo jak koleżanki i koledzy. Przyznaje to drażniło. Może to co powiem jest okrutne, ale wydaje mi się, że skoro ona, a w szczególności jej rodzice wybrali taka, a nie inną szkołę, to dziewczyna powinna byc traktowana tak samo jak reszta.
Wielu znajomych też nie miała. Myśle, że wszystko przez problemy z porozumiewaniem się. (najlepiej przedstawi to sytuacja, kiedy padlo pytanie "O której masz autobus?", w odpowiedzi otrzymaliśmy "Lubie kotlet i surówkę"). Mimo to wspominam Beate jako bardzo sympatyczna osobę, zawsze kiedy zagadywała na gg coś tam sobie pogawędziłyśmy i sądzę, że tak jak ja mile wspomina czas spędzony w gimnazjum (mam nadzieje, ze zrozumieliście co mam na myśli i, że dość jasno sie wyraziłam. Czasem przychodzi mi to z trudnością ;P)

Co by tu jeszcze powiedzieć? A, tak. W przyszłości chciałabym pracować z niepełnosprawnymi i myslę o tym całkiem poważnie. (Chodzi mi o niepełnosprawnych fizycznie. Obawiam się, że przy pracy z niepełnosprawnymi umysłowo mogłabym nie podołać)